เกลียดไม่เกลียด MB
“กรี๊ด ด ด พี่มาร์ค” หะ พี่มาร์คผ่านแถวนี้หรอ
“มึงผัวมโนมึงมา”
“ไหนมึง?” สิ้นเสียงของเพื่อนหน้าแมวผมก็ยืดคอหาพี่มาร์คทันที อ๊ะ
นั่นไง! โอย หล่อกระชากตับ
ทำไมหล่องี้วะ สวรรค์ช่างสรรสร้างจริงๆ พี่เขาเดินมาทางนี้แล้ว เดินมาแล้ว อย่ตรงหน้านี้แล้วด้วย
กรี๊ด พี่มาร์คระยะประชิด ไม่เห็นหน้าหรอกเพราะก้มมองเท้าตัวเองอยู่แหละ
ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาอ่ะ งือ เขิน แรงสะกิดทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า
“คบกันมั้ย” พี่เขาขอใครวะ มองซ้ายมองขวาปลอดภัยมีแต่ผม หะ! พี่มาร์คขอผมคบ
“เอ่อ...คะ..ครับ” ไม่เล่นตัวด้วย เขินก้มหน้าแป๊บ
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ
ๆ”เสียงหัวเราะที่ดังลั่นแถวหน้าประตูห้องทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองไปยังต้นเสียง
นั่น มันเพื่อนพี่มาร์คนี่ มาทำไมกัน
“กูบอกแล้ว ว่างมึงหล่อขอใครคบเขาก็ตกลงทั้งนั้น” เสียงของพี่เจบีดังขึ้นมาทางประตูห้องทำให้ผมงงมากกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“พี่แค่เล่นเกมกับเพื่อนเท่านั้นน่ะครับ”
ตอนนี้จากที่หน้างงกลายเป็นชาไปแล้วล่ะครับ
แค่เล่นเกมกับเพื่อนเท่านั้น……..
เจ็บ......
ผมลุกขึ้นยืนมองหน้าพี่มาร์คก่อนจะยิ้มให้พี่เขานิดหน่อยพี่เขางงนิดๆก่อนจะยิ้มตอบกลับมา
ให้ตายเถอะโคตรหล่อเลยแม่ง แต่นี่ไม่ใช่เวลามาบ้าความหล่อ
กล้ามากนะที่มาล้อเล่นความรู้สึกของคนอื่น โดยเฉพาะแบมแบมคนนี้ คนที่แอบชอบพี่
เพี๊ยะ!
“เฮ้ย แบมแบม” เสียงไอ้จูเนียร์ไม่ได้ทำให้ผมหยุดเดินแต่อย่างใด หึ
สะใจ ตบแล้วก็หนีสิ ฟิ้ว
Mark
part
ผมได้แต่ยืนนิ่งขยับไปไหนไม่ได้เหมือนมีใครมากดหยุดผมไว้ เด็กนั่นตบผม
เด็กนั่นตบผมต่อหน้าเพื่อนผมและรุ่นน้องในห้องนี้
ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับผมเลยนะ
แล้วเด็กนั่นมันเป็นใคร?
พ่อชื่ออะไร?
บ้านอยู่ไหน?
มีพี่น้องกี่คน? มันจะมากเกินไปแล้วนะ
“มาร์ค มึงเป็นไรมั้ย”
แรงสะกิดที่เหมือนแรงถีบจากไอ้แจ็คสันทำให้ผมสะดุ้งออกจากภวังค์
“เจ็บมั้ยอ่ะ”
เสียงไอ้ยองแจที่กำลังโผล่จากที่ไหนไม่รู้มาแต่รู้ว่าผมโดนตบหน้านั้นดังขึ้นพร้อมกับยื่นมือมาบีบแก้มข้างที่โดนตบ
“ตอนแรกกูก็ไม่เจ็บหรอก แต่มาเจ็บตอนที่มึงบีบนี่แหละ ไอ้สั้นเอาเมียมึงไปเก็บ”
หลังจากที่ผมบอกไอ้แจ็คสันเสร็จ ผมก็เดินออกมาจากห้องนั้นทันที แบมแบม สินะ
หึ หวังว่าเราคงได้พบกันอีก
End
Mark part
ผมเดินหนีออกมาหลังจากที่ตบหน้าพี่มาร์ค
และตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนผมไม่มีอารมณ์เรียนแล้วอ่ะ
เรียนไปตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องหรอก เพราะพี่มาร์คคนเดียวเลยที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมายอยากหาที่สงบๆงีบซักหน่อยไหนๆก็โดดแล้ว
ผมเดินมายังหลังโรงเรียนที่นี่เป็นที่ๆไม่ค่อยมีใครมาเท่าไหร่เพราะมันเงียบมากเหมาะแก่การนอนหลับมากเลยล่ะครับ
และผมก็พึ่งเคยมาที่นี้เป็นครั้งแรกด้วยก่อนหน้านี้ไม่กล้ามาเท่าไหร่เพราะมันเป็นป่าหญ้าขึ้นรกมากแต่ตอนนี้ภารโรงเขาจัดการตัดไปหมดแล้วล่ะครับและข้างหลังโรงเรียนเนี่ยมีสระน้ำเล็กๆไม่ลึกมากท่วมแค่ตาตุ่มเอง
ผมนั่งมองน้ำในสระนั้นเนินนานทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเลยซักนิด
คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วก็โกรธไม่หายเลยมันเสียความรู้สึกอ่ะครับ
“คนเราก็มีความรู้สึกนะเว้ย ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ
มาล้อเล่นแบบนี้สนุกนักรึไง คิดว่าหล่อแล้วจะทำไรก็ได้รึไง”
“จะเลิกชอบแล้วด้วย”
“มาร์ค
ต้วน!”
ผมตะโกนระบายออกมาอย่างในที่สุดมันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกแล้วยิ่งผมหนีมาแบบนี้ยิ่งไม่มีใครให้ระบาย
ไอ้จูเนียร์ก็เรียนไม่โดดตามมาอีก มันห่วงเพื่อนมันมั้ยน่ะ
พอได้ระบายก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
ไหนจะลมเย็นๆที่พัดเบาๆพอให้รู้สึกเย็นสบายนี่อีก มันทำให้ผมรู้สึกอยากนอนแล้วแหละ
ผมล้มตัวลงนอนไปกับพื้นหญ้าก่อนจะหลับตารับลมเย็นที่พัดตลอดเวลา
แล้วผมก็หลับไปจริงๆ
“เลิกชอบงั้นหรอ”
“หึ น่ารักจริงๆ”
จุ๊บ!
“แบม...แบมแบม..ไอ้แบมตื่น”เสียงเรียกชื่อผมทำให้ผมตื่นขึ้นมามอง
ใครเป็นคนปลุกผมตื่นนะคนกำลังหลับสบาย
ผมงัวเงียลุกขึ้นมองหาเจ้าของเสียงแล้วก็เจอไอ้จูเนียร์นั่งยิ้มให้ผมอยู่
“หาเจอได้ไง”ผมงงมากครับว่าไอ้จูเนียร์หาผมเจอได้ไง
ทั้งๆที่ผมไม่ได้บอกมันว่าอยู่นี่
“มีพรายกระซิบ”ไอ้จูเนียร์บอกผมทั้งๆที่หน้ายังยิ้มอยู่
“ไอ้ห่า
ไม่เล่นนะเว้ย”ขนผมลุกไปหมดแล้วครับเนี่ย
มาพรายกระซงกระซิบไรเรื่องแบบนี้ไม่เล่นนะครับ แบมจะไม่ยุ่ง
“ล้อเล่นน่า อย่าสนใจเลย”ไอ้จูเนียร์ว่าอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหยิบแซนวิชที่ซื้อมาจากแคนทีนยื่นมาให้ทางผม
“กินซะ”มันว่าแค่นั้นแล้วยัดแซนวิชไส้ทูน่าเข้าปากคำโต
อี๋ หน้าตาก็ดีแดกอย่างแร้งลง
ผมเลิกสนใจมันแล้วมากินของผมบ้างดีกว่าไส้ปูอัดมายองเนสนี่อร่อยสุดๆไปเลยล่ะครับ
“นี่ ไอ้แบมมึงตบหน้าพี่มาร์คแบบนั้น
มึงไม่คิดว่าพี่เขาจะแค้นมึงบ้างหรอ”
ไอ้จูเนียร์ที่นั่งเงียบมานานจู่ๆก็พูดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“กูมั้ยที่สมควรแค้นอ่ะ
คนอะไรวะเล่นกับความรู้สึกคนอื่น นิสัยไม่ดี” ผมทำท่าฟึดฟัดบอกให้รู้ไว้
หัวใจรักจริง ถุย! ยังจะเล่นบาทสองบาท
ผมทำท่าแบบนั้นเพื่อให้ไอ้เนียร์รู้ว่าผมไม่พอใจ
นี่อุตส่าห์ลืมเรื่องเมื่อเช้าไปแล้วนะ ไอ้เพื่อนรักจะรื้อฟื้นทำไมของมันน่ะห๊ะ
คนหล่อเพลีย
“ถ้าพี่เขาอยากจะแก้แค้นมึงอ่ะทำไง”
ไอ้จูเนียร์ยังจะสงสัยต่ออีกแล้วทำหน้าแบบนี้ทำไมทำปากรูปตัวโอเนี่ยทำทำไม
คิดว่าเซ็กซี่มากมั้ย กูไม่เข้าไปจุ๊บมึงหรอกนะ ไอ้หน้าแมว
“ปากเสีย แก้แค้นอะไร? กูทำไรให้”
ไอ้จูเนียร์มันอะไรกับไอ้พี่มาร์คนักหนาเนี่ย น้องแบมเริ่มรำแล้วนะ
ทนไม่ไหวจริงๆน้องแบมจะฟ้อนแล้วนะ ..........กา กา กา
.........ขอโทษครับสัญญาว่าจะไม่เล่นอีก
“กล้าพูดว่าทำไรให้
ไหนมึงช่วยบอกกูทีหมาตัวไหนมันตบหน้าพี่มาร์คเมื่อเช้า ใช่หมาตัวนี้มั้ย”
ว่าแล้วไอ้จูเนียร์ก็ชี้นิ้วมาทางผม โห มึงว่ากูเป็นหมาเลยหรอไอ้จูเนียร์
กูเพื่อนมึงนะ น้อยใจแรงมากอ่ะ แต่ก็ได้แต่ทำหน้าเง้างอนมันไปเท่านั้นแหละครับมันไม่ง้อผมหรอก
หึ หันหน้าหนีแม่งเลยครับ
ตกเย็น....
“ไอ้แบม เย็นนี้กูมีซ้อมบอลวะ
กลับบ้านคนเดียวได้ใช่มั้ย ไปละ”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากครับและตอนนี้ในห้องก็เหลือผมแค่คนเดียวเท่านั้น
ทั้งห้องเหลือแค่ผม
ฟิ้ว ว
ลมพัดที่พัดเข้ามามันทำให้ผมต้องรีบโกยออกจากห้องนี้แล้วล่ะ
ผมคิดว่ามันคงไม่เป็นเรื่องดีที่ผมจะอยู่ต่อ บรึ๋ยยยยย
“ไอ้เนียร์นะ
แม่งทำไมไม่บอกก่อนว่าซ้อมบอลอ่ะ แล้วแบบนี้จะกลับบ้านยังไง
ก็รู้อยู่ว่ากลับบ้านคนเดียวไม่ได้” ผมหน้ามุ่ยเดินลงบันไดมาปากก็บ่นไอ้จูเนียร์เพื่อนเลว
สารภาพเลยนะครับว่าผมกลับบ้านคนเดียวไม่ได้ ผมต้องกลับกับไอ้จูเนียร์ตลอกแต่ถ้ามันไม่ว่างมันจะให้ผมกลับกับยูคยอมแต่นี่ไม่มีทั้งยูคยอมไม่มีทั้งจูเนียร์แล้วผมจะทำยังไง
ทันทีที่รถประจำทางจอดป้ายที่ผมต้องลงผมลุกแล้วเดินลงไปทันที
ผมยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์สูดหายใจเข้าลึกๆ ใจเย็นนะแบม มันไม่มีอะไรหรอก
ทุกอย่างมันจะโอเค มึงทำได้ๆๆ
หลังจากที่ให้กำลังใจตัวเองผมตัดสินใจเดินเข้าซอยบ้านตัวเองทันที
ฟิ้ว ว ว
อือหือ
ขนาดเสียงลมพัดยังหลอนอ่ะ
นี่แค่เดินเข้าซอยมาแค่ไม่กี่ก้าวนะผมไม่อยากเดินต่อแล้วง่า
แต่ก็ยังใจกล้าเดินต่ออีกนิดทุกอย่างมันเงียบสงบมากผมนี่เดินไปขนตูดลุกไปเลยครับ
สวบ!
“เห้ย ไรวะ อุ้บส์”
เขาบอกว่าได้ยินเสียงอะไรอย่าทักไม่ใช่หรอ แต่นี่ไม่ได้ทักนะครับผมแค่ตกใจนะ
อย่าเข้าใจผิด
แกร๊ก แกร๊ก
นั่นมันมาอีกแล้ว
ไม่ไหวแล้วนาทีนี้ต้องใส่เกียร์หมาเท่านั้นครับต้องรีบกลับบ้านมืดแล้วเดี๋ยวหมาที่บ้านคิดถึง
ตึก ตึก ตึก ตึก
อ๊าก ก ก
จะตามมาทำไมกูอุตส่าห์วิ่งนะเว้ย หน้าด้านเกินไปแล้วไอ้บ้า
ใครก็ไม่รู้หรอกครับเพราะผมหลับตาวิ่งไม่สนอะไรแล้ว
หมับ!
กรี๊ดดดดด อะไรจับแขนกู
ผมรีบสะบัดมือออกอย่างแรงแต่ไม่หลุดเลยอะไรจับมือกูเนี่ย งืออ อ
น้องแบมไม่ไหวแล้วแม่จ๋า ไอ้เนียร์ช่วยกูด้วย ผีจับแขนกู ฮือ อ อ หลุดซักทีสิไอ้บ้า
“นี่มันผิดทางแล้ว” ผมชะงักเมื่อเสียงที่ดังขึ้นมันดังมาจากข้างหลังผมจนทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองทาง
อ้าว นี่มันทางไปบ้านร้างนี่ไม่ใช่ทางไปบ้านผมไม่มีใครเดินมาทางนี้เท่าไหร่เพราะทางมันเปลี่ยวมากและผมก็ไม่ได้อยากเดินมาทางนี้ซักเท่าไหร่เหมือนกัน
แต่เดี๋ยวนะเสียงที่เรียกผมเมื่อกี้โคตรคุ้น
ผมรีบหันหน้ากลับไปมองที่มาของเสียงนั้นก็เจอผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาเรียกได้ว่าหล่อมาก
เทียบเท่ากับพี่มาร์คได้เลย เอ๊ะ! แต่ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
และเหมือนจะพึ่งเห็นได้ไม่นานมานี้เองเหมือนใบหน้านี้เป็นใบหน้าเดียวกันกับที่ผมประทับฝ่ามือเมื่อเช้า
“ว่าไงครับ
น้องแบมหารอยบนหน้าพี่หรอ” ชัดเลยมึง นี่มัน พี่ มาร์ค ต้วน!
คนหล่อพ่อของลูกน้องแบม แต่ก็เป็นได้ถึงเมื่อเช้าเท่านั้นแหละนะ
ตอนนี้ไม่ชอบขี้หน้าเลยให้ตายเหอะ
ไม่สนใจเชิดใส่เลยจะได้รู้ว่าน้องแบมคนนี้ไม่สนใจมาร์ค ต้วนแล้ว
“เด็กอะไรไม่น่ารักเลยจริงๆ” เอ่อ
นี่รู้ตัวดีอยู่ว่าไม่น่ารักเพราะผมหล่อครับพี่มาร์ค ต้วน
แต่ผมไม่เถียงพี่มันหรอกครับ ตอนนี้กำลังหยิ่ง
“เฮ้อ ช่างเถอะกลับบ้านได้แล้ว”
ไม่ต้องมาถอนหายใจเรียกร้องความสนใจเลย
บอกแล้วว่าหยิ่งตอนนี้นายมันแค่อากาศธาตุเท่านั้นแหละเว้ย มาร์ค ต้วน
“นี่ยังนิ่งอีก” ไม่สน หยิ่ง
“...”
“ไม่กลับบ้านรึไง” ไม่รู้ไม่ชี้
“....”
“แล้วแต่นะ พี่ไปก่อนล่ะ” เห้ย
ทำไมไปง่ายแบบนี้วะ บางทีพี่มาร์คต้องแกล้งว่าไปแต่แล้วจริงๆก็ยังยืนอยู่รึเปล่า
แต่รู้สึกว่าเงียบไปนะ
“เห้ย ไปจริงดิ”
ผมหันหน้ากลับไปมองว่ายังมีพี่มาร์คอยู่มั้ยแต่มันกลับไร้วี่แววของอีกคน
คนบ้าไรวะหล่อก็หล่อทำไมถึงทิ้งกูได้ลงคอแบบนี้ นี่ที่เห็นกูหยิ่งเพราะกูงอนนะเว้ย
ง้ออีกหน่อยไม่ได้ไงรีบกลับจังเลยบ้านอ่ะ แล้วบ้านพี่มันอยู่แถวนี้หรอ
ทำไมไม่เคยเจอ
บรู๊ว ว ว
เห้ย เสียงหมา
ตายห่าละแล้วกูจะนิ่งอีกนานมั้ยวะ ตามพี่มันไปเซ่ไอ้แบม คิดอะไรของมึงอยู่ห้ะ
ผมรีบวิ่งทันทีที่เสียงหมามันเริ่มหอนหนักขึ้นเรื่อยๆจนเห็นร่างของใครอีกคนที่เดินเนิบๆช้าๆฟังเพลงไปด้วย
ชีวิตสโลว์ไลฟ์มากมั้ยอิพี่มาร์ค ทิ้งกูแล้วยังจะทำตัวสบายๆอีก
ผมรีบเดินนำร่างสูงตรงหน้าจนผมมาอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว
และก็รีบเดินไปเรื่อยๆจะได้กลับบ้านเร็วๆอยู่นานแล้วปวดหัวกลัวว่าจะได้ผัวชื่อ
มาร์ค ต้วน เอ้ย! ไม่ใช่สิ ตอนนี้กำลังเกลียดพี่มันนี่หว่าความปรารถนาเดิมพับเก็บไปก่อน
จำไว้แบม พี่มันเล่นกับความรู้สึกเรา ผมเดินมาไม่สนใจคนบ้างหลังอีกเลยจนถึงหน้าบ้านของตัวเองไม่รอช้าผมรีบเดินเข้าไปเปิดประตูหน้าบ้านทันที
หมับ!
แต่เหมือนจะช้ากว่าใครบางคนที่เอามือมาจับที่ไหล่ผมไม่ให้ผมเข้าบ้าน
มันเป็นใคร? ผมหันหน้าไปมองคนที่ดึงผมจากทางด้านหลังถึงกับบางอ้อกันเลยทีเดียว
พี่มาร์ค
“จะไม่ขอบคุณกันสักหน่อยหรอ”
อะไรของพี่มัน เริ่มเยอะแล้วนะมึงอ่ะอิพี่มาร์ค
“ขอบคุณอะไรครับ” แล้วผมต้องขอบคุณอะไรพี่มันอ่ะ ผมให้พี่มันช่วยอะไรรึเปล่าวะ ไม่มีนะ
“ก็ที่พี่เดินมาส่งน้องแบมที่บ้านไง”
ห้ะ เดินมาส่ง ใครขอวะ
“โอ๊ย”
ไอ้บ้ามันเจ็บนะเว้ยมาบีบแก้มกูทำไมเนี่ย ไอ้พี่มาร์คนี่
“ไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไร
คราวหลังอย่ากลับบ้านคนเดียวอีกนะ ถ้าไม่มีใครกลับด้วยให้ไปหาพี่ พี่จะมาส่งน้องแบมเอง” อะไรของพี่มันอีกเนี่ยมาไม้ไหน
พูดจาเหมือนเป็นห่วงผมงั้นแหละแล้วยังจะเสนอตัวมาส่งผมอีก อย่านะเว้ย
ยิ่งใจง่ายอยู่ด้วยเดี๋ยวกลับไปชอบอีกทำไง มึงต้องตั้งสติแบมแบมมึงเกลียดพี่มาร์ค
จำไว้
“เข้าบ้านได้ละ ไป”
ทันทีที่พูดจบพี่มาร์คก็จับผมพลิกตัวหันหลังแล้วดันให้เดินเข้าบ้าน
หมับ! ขวับ!
แต่ก็ก้าวยังไม่ทันจะเข้าบ้านเลยครับพี่มันจับผมพลิกให้หันกลับมาทางพี่มันอีกแล้ว
นี่เห็นกูเห็นตุ๊กตารึไงจับพลิกไปพลิกมาเดี๋ยวอ้วกใส่หน้าเลยนิ
“ลืมบอกอย่างนึง” จะสั่งเสียอะไรอีกล่ะ
มีเรื่องเยอะเหลือเกินพ่อคุณ จู่ๆพี่มาร์คก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูผมเบาๆแต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจนมาก
“ที่บอกว่าจะเลิกชอบอ่ะ...ไม่ยอมให้ทำหรอกนะ”
จุ๊บ!
ไอ้บ้าพี่มาร์คคคค!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น