มดแดงแฝงพวงมะม่วง MB
“ได้อีกแล้วสินะ”ชายหนุ่มมองถุงขนมมาร์ชเมลโล่รสชอคโกแลตที่ติดโพสอิสบอกวันที่มาด้วยและมักจะมาห้อยหน้าบ้านเขาทุกวันจันทร์-ศุกร์เป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้วก็เขาเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนนี่หน่ามันจึงไม่แปลกที่จะมีขนมจากแฟนคลับมาห้อยประตูหน้าบ้าน
ชายหนุ่มถือถุงขนมขึ้นมาดึงโพสอิสออกก่อนจะเดินไปยังบ้านข้างๆกับบ้านของเขาแล้วห้อยมันที่ประตูหน้าบ้านหลังนั้น
“คงยังไม่มาสินะ”ร่างโปร่งยืดคอมองเข้าไปในบ้านแล้วก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะวิ่งกลับไปบ้านตัวเองแล้วมองดูนาฬิการอเวลาเด็กน้อยน่ารักของเขาเลิกเรียน
แบมแบม
ร่างของเด็กผู้ชายมัธยมต้นคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้าบ้านมาแต่ก็ต้องสะดุดตากับถุงขนมมาร์ชเมลโล่รสชอคโกแลต
“อีกแล้วสินะ”ร่างเล็กหยิบถุงขนมขึ้นมาแล้วจึงเดินเข้าบ้านไป
“กลับมาแล้วครับ ม๊า”
“ครับน้องแบมวันนี้เหนื่อยมั้ย”คุณแม่คนสวยเดินออกหาลูกชายสุดรักก่อนจะหอมแก้มนุ่มนิ่มนั้นไปสองฟอด
“แค่เห็นหน้าม๊าแบมก็หายเหนื่อยแล้วครับ ฟอด”ลูกชายเธอนี่ขี้อ้อนจริงๆ
“แบมขึ้นห้องก่อนนะครับ”
“ครับ เดี๋ยวอาหารเย็นเสร็จแล้วแม่เรียกนะครับ”
“รับทราบครับผม”พูดเสร็จเด็กหนุ่มก็ตรงขึ้นห้องทันที
เมื่อขึ้นมาถึงห้องแบมแบมก็โยนถุงขนมไปรวมกับเพื่อนๆมาร์ชเมลโล่ของมันก่อนจะนอนแผ่หลาหลับตาบนเตียงเหมือนกำลังนึกอะไรซักอย่าง
แต่ก็ไม่นานนักเขาลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านกั้นอยู่
ทำไมล่ะ พี่มาร์ค
“แบมแบมลูกอาหารเย็นเสร็จแล้ว”เสียงเรียกจากข้างล่างทำให้แบมแบมเลิกสนใจหน้าต่างบานนั้นก่อนจะลงไปที่ห้องครัว
เมื่อมาถึงก็ต้องตกใจกับหนึ่งสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่มาร์ค
“วันนี้น้าอี้เขาไม่อยู่แม่เลยชวนพี่มาร์คทานข้าวบ้านเราน่ะ”
“ขอฝากท้องหน่อยนะครับน้าเมย์ น้องแบม”มาร์คยิ้มแป้นหลังพูดจบ
“ตามสบายเลยจ้า
น้องแบมมานี่เร็วครับ”หญิงสาววัยกลางคนตอบรับคนตัวสูงก่อนจะเรียกลูกชายตัวเองมานั่งข้างๆพี่ชายสุดหล่อข้างบ้านก่อนจะเริ่มทานมื้อเย็นกัน
“ขอบคุณน้าเมย์มากนะครับ อาหารอร่อยมากเลยครับ”
“จ้ะ ไม่เป็นไรถ้าอยากกินอีกก็มาบ้านนี้นะน้าต้อนรับเสมอ”
“ครับผม
งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”หลังจากที่มื้อเย็นผ่านไปถึงเวลาแล้วที่มาร์คควรจะกลับบ้าน
“น้องแบมครับไปส่งพี่มาร์คที่บ้านหน่อย”
“ครับ”แบมแบมตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะวิ่งไปใส่รองเท้าแล้วไปยืนข้างๆมาร์ค
มาร์คก้มหัวลาคุณน้าเมย์ก่อนแล้วจึงเดินหันหลังออกไป ระหว่างทางไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาเลยมีเพียงแต่เสียงเดินของคนสองคนระยะทางจากตัวบ้านไปประตูหน้าบ้านมันก็ไม่ได้ไกลนักแต่ทำไมแบมแบมรู้สึกว่ามันไกลจัง
พอทั้งสองเดินมาถึงหน้าบ้านของแบมแบมแล้วมาร์คกลับหยุดแล้วหันหน้าเขาหาแบมแบม
“ส่งพี่แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ กลับเข้าบ้านได้แล้ว”
“ได้ไงล่ะแม่บอกให้ไปส่งพี่มาร์คที่บ้าน ผมจะไปส่งที่บ้าน”มาร์คยิ้มส่ายหน้าให้กับคนพูดนิดหน่อย
“เด็กดีจังนะ”มาร์คพูดแค่นั้นก่อนจะจับมือเด็กน้อยของเขาในมโนแล้วดึงให้เดินตามหลัง
“ทำอะไรของพี่น่ะ”เด็กน้อยแบมแบมตกใจที่จู่ๆพี่ชายหน้าหล่อข้างบ้านก็ดึงมือเขาไปจับ
“ก็จะไปส่งพี่ที่บ้านไม่ใช่รึไง”มาร์คพูดแค่นั้นแล้วก็เดินต่อแต่ก็ไม่ไกลนักเขาเดินมาตรงจุดที่เป็นรั้วกั้นระหว่างสองบ้านนั่นคือบ้านเขากับบ้านแบมแบม
“อ่ะ ส่งพี่แค่นี้แหละ ไม่อยากให้ไปไกลกว่านี้พี่เป็นห่วง”
“...”
“กลับบ้านดีๆล่ะ ฝันดีนะน้องแบม”พูดเสร็จมาร์คก็ยื่นมือไปยีหัวแบมอย่างหมั่นเขี้ยว
น่ารักจริงๆเด็กน้อย
“อะไรของพี่เนี่ย”แบมแบมหน้ายู่ทันทีที่มาร์คทำแบบนั้นแล้วก็หันตัวกลับรีบเดินเข้าบ้านทันทีแต่ยังไม่ได้เข้าไปในตัวบ้านแบมแบมก็ก้มหน้าพูดพึมพำเหมือนพูดคนเดียวแล้วก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปแล้วถ้าเมื่อกี้มาร์คฟังไม่ผิดแบมแบมบอกฝันดีเขา
ฟินไปโลกหน้าแล้ว
“มาร์คช่วงนี้น้าเมย์ไม่อยู่บ้านและแม่ก็ไม่ว่างช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนน้องแบมหน่อยสิ”คุณแม่คนสวยของมาร์คเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มาร์คนั่งอยู่ก่อนจะเอ่ยประโยคที่มาร์คได้ยินแล้วเต็มใจที่จะทำมัน
“ครับ งั้นมาร์คไปนะ”มาร์คว่าแล้วก็รีบวิ่งไปหาเด็กข้างบ้านทันทีวันนี้เป็นวันเสาร์เด็กน้อยเขาคงไม่ไปเที่ยวที่ไหนหรอกนะ
เมื่อมาถึงมาร์คก็กดกริ่งหน้าบ้านทันทีรอไม่นานเจ้าของบ้านก็มาเปิดให้
“มีอะไรหรอครับพี่มาร์ค”มาร์คมองหน้าแบมแบมที่เหมือนจะแสดงอาการงงออกมาเล็กน้อยที่เห็นเขา
“มาอยู่เป็นเพื่อนน้าเมย์ไม่อยู่ไม่ใช่หรอ”
“ไม่เป็นไรผมอยู่คนเดียวได้”แบมแบมปฏิเสธมาร์คทันทีเขาแค่เกรงใจอีกฝ่ายไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของมาร์ค
“ไม่ได้หรอก”มาร์คไม่ยอมแถมยังดันตัวแบมแบมให้ถอยไปแล้วตัวเองก็แทรกตัวเข้าไปในบ้านของแบมแบมอย่างหน้าตาเฉยก่อนจะจับมือแบมแบมดึงให้เจ้าตัวเล็กเดินตามเข้าไปในตัวบ้าน
“อะไรของพี่เนี่ย
ผมบอกว่าอยู่คนเดียวได้ไง”แบมแบมโวยวายออกมาทันทีที่มาร์คทำแบบนั้นแต่มาร์คก็ไม่ได้สนใจเสียงของเด็กน้อยที่ตามเขามาข้างหลังแถมยังหันหน้ามายิ้ม
“แบมไม่อยากอยู่คนเดียวหรอกน่า”พูดแล้วก็ลากแบมแบมมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้านแบมแบมเอง
“ทำอะไรดีนะ”มาร์คว่าพลางมองไปรอบๆห้องนั่งเล่นเพื่อหาอะไรมาทำแก้เบื่อและเพื่อให้แบมไม่เบื่อเวลาอยู่กับเขา
“ไม่มีอะไรให้พี่ทำหรอก”แบมแบมบอกไปตามตรงเพราะที่บ้านเขาไม่มีอะไรให้ทำจริงๆ
“ดูหนังกันเถอะ”มาร์คมองเห็นเครื่องเล่นดีวีดีตั้งอยู่ใกล้ๆกับโทรทัศน์พอดีจึงคิดได้ว่าจะทำอะไร
...ดูหนังกับแบม...
“แบมอยากดูเรื่องอะไร”มาร์คถามความเห็นของแบมก่อนเขากลัวถ้าเขาเลือกแล้วแบมไม่ชอบจะทำให้แบมเบื่อ
“ไม่รู้สิครับ
แล้วแต่พี่เลย”เด็กน้อยคิดไม่ออกว่าจะดูอะไรไม่ได้คิดจะดูหนังตั้งแต่แรกเลยทำให้เขาไม่รู้ว่าจะดูอะไรดี
“ชั่วฟ้าดินสลายมั้ย”มาร์คเสนอหนังไทยเอาใจเด็กน้อยของเขา
“จันดารามั้ย เนี่ยพี่เห็นตัวอย่างหนังผ่านๆคงสนุก”
แบมแบมถอนหายใจออกมาก็ดูหนังที่พี่มันเสนอแต่ละเรื่องสิเขาเลยตัดสินใจเลือกดูสักเรื่องก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
“ผมอยากดูไอรอนแมนครับ”ถึงจะดูแล้วหลายรอบแต่แบมแบมก็ชอบมันมากจนทำให้ดูกี่รอบก็ไม่เบื่อ
“จัดไป”มาร์คจัดการเปิดหนังที่จะดูก่อนจะนั่งอยู่บนโซฟาแล้วตบเบาะเบาๆเป็นเชิงบอกให้แบมแบมมานั่งดูด้วยกันเด็กน้อยก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ทำไมไม่มานั่งบนนี้อ่ะ”มาร์คสงสัยที่แบมไม่มานั่งบนโซฟาข้างตนแต่กลับไปนั่งบนพื้นแทน
“ผมแค่อยากพิง”เด็กน้อยให้เหตุผลแค่นั้นก่อนจะตั้งใจดูหนังที่กำลังจะฉายขึ้น
“บนนี้ก็มีที่ให้พิงนะ”มาร์คเถียงไม่ยอมเพราะอยากให้เด็กน้อยน่ารักนั่งข้างๆตนเอง
แบมแบมเหลือบตามองนิดหน่อยโดยไม่พูดอะไรแล้วก็สนใจหนังต่อ
นั่นมันทำให้มาร์คหงุดหงิดเด็กน้อยเมินเขาถึงแม้ว่าปกติจะไม่ค่อยสนใจเขาก็เหอะ
พรึ่บ
แบมแบมเหลือบมองมาร์คที่ลงมานั่งข้างตนแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาตั้งใจดูหนังราวกับว่าไม่เคยดูมันมาก่อนไม่สนใจมาร์คเลยสักนิด
“เห้ย!”เด็กน้อยตกใจที่จู่ๆมาร์คก็เอนหัวมาซบที่ไหล่ของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวเด็กน้อยหันหน้าไปมองคนที่นอนซบไหล่ของเขา
“พี่มาร์คออกไปนะ”เด็กน้อยแบมแบมสะกิดคนตัวใหญ่เล็กน้อยก่อนจะดันหัวมาร์คขึ้นมาดู
“อะไร
หลับงั้นหรอ”แบมแบมพึมพำเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามาร์คหลับไปแล้วทั้งๆที่หนังมันพึ่งจะเริ่มได้ไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้นหลับเร็วเกินไปมั้ย
ร่างเล็กปล่อยให้มาร์คซบไหล่ตัวเองแบบนั้นก่อนจะหันไปสนใจหนังที่กำลังฉายอยู่ต่อ
“แบมครับตื่นได้แล้ว”มาร์คสะกิดแบมเบาๆให้แบมตื่นความจริงแล้วเขาไม่ได้หลับหรอกเขาแค่แกล้งหลับเท่านั้นแหละก็แค่อยากซบแบมเฉยๆแต่เด็กน้อยเขานี่สิหนังฉายไปได้นิดเดียวก็หลับแล้วแถมยังเอาหัวมาทับเขาอีกเขาเลยจัดการให้เด็กน้อยของเขานอนสบายที่สุดคือนอนตักเขา
“แบมครับเย็นแล้วนะ”มาร์คเรียกแบมเบาๆเพื่อให้แบมแบมตื่นแต่เด็กน้อยนั้นไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยซักนิด
“ไม่ตื่นพี่หอมแก้มนะ”ว่าแล้วมาร์คก็ก้มลงไปหอมแก้มแบมแบมจริงๆหลายต่อหลายครั้งจนแก้มยุ้ยนั้นจะช้ำขึ้นมาอยู่ร่อมร่อ
“ยังไม่ตื่นอีก ขี้เซ้าจริงนะ”พอหอมแก้มจนพอใจมาร์คก็เอานิ้วมือเขี่ยแก้มแบมเล่นอย่างสนุกมือ
“จะไม่ตื่นจริงๆหรอ”มาร์คหยุดเขี่ยแก้มแบมแล้วแต่ว่าเขากลับก้มหน้าลงมามองแบมแทนเขาอยากมองแบมใกล้ๆแบบนี้มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเสียทีนี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะได้เห็นหน้าแบมชัดๆสักทีน่าจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อย
คิดได้ดังนั้นมาร์คจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้ากล้องถ่ายรูปแล้วรัวชัตเตอร์อย่างสนุกมือโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยนักถ้าเขาจะตักตวงมันก็คงจะไม่เสียหายเท่าไหร่มั้ง
แชะ แชะ แชะ
“อืออออ”เสียงกล้องที่ดังถี่ๆทำให้แบมรู้สึกรำคาญจนต้องครางขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้และทุกการกระทำของมาร์คก็หยุดลงเพราะเขากลัวแบมตื่นมาเห็นตอนเขาถ่ายรูปแบมมาร์ครีบเก็บโทรศัพท์ทันทีจากนั้นก็สะกิดแบมให้ตื่นจริงๆจังๆเสียทีตอนนี้เขาเริ่มเมื่อยขาแล้ว
แบมแบมลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียก่อนจะขยี้ตาไปมาเพื่อปรับภาพ
มาร์คยิ้มมองคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆรอจนกว่าเด็กน้อยจะปรับตัวได้แล้วจึงเอ่ยชวนเด็กน้อยไปกินข้าวเย็นที่บ้าน
“แบมเลิกเรียนแล้วไปเที่ยวกัน”ยองแจเพื่อนสนิทแบมแบมกล่าวขึ้นขณะที่กำลังเก็บของเตรียมตัวจะกลับบ้าน
“เที่ยวที่ไหนอ่ะ”เด็กน้อยแบมแบมหันหน้ามามองเพื่อนเคะน่ารักสองคนที่ยืนรอเขาเก็บของลงกระเป๋า
“ตลาด
เราไม่ได้เดินตลาดกันนานแล้วนะ”จูเนียร์เพื่อนสนิทอีกคนของแบมแบมเสนอขึ้น
“ก็ดีนะ งั้นไปกันเถอะ”แบมแบมว่าก่อนจะคล้องแขนเพื่อนทั้งสองคนออกจากห้องเรียนไปเพราะตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่พวกเขาสามคนแล้ว
ทำไมยังไม่กลับมานะ
ร่างสูงกระวนกระวายใจเดินวนเวียนไปมาอยู่ข้างกำแพงเป็นเวลานานรอเด็กข้างบ้านเพราะว่านี่มันก็ดึกแล้วแต่เด็กน้อยเขายังไม่กลับมาเลย
แกร๊ก แกร๊ก
เสียงเปิดประตูบ้านทำให้มาร์คที่กำลังเดินไปมาหยุดชะงักแล้วหันไปมองทางต้นเสียงแล้วเขาก็เห็นแบมแบมกำลังเปิดประตูเข้าบ้านตนเองไม่รอช้ามาร์ครีบวิ่งออกไปหาแบมแบมทันที
“ทำไม...วัน...แฮ่ก...นี้กลับดึกจัง...แฮ่ก”มาร์คไม่รอช้าถามคำถามคนตัวเล็กทันที
“ไปเดินตลาดกับเพื่อนมา...ครับ”แบมแบมงงที่จู่ๆมาร์คก็โผล่มาแบบทันตั้งตัวแล้วไหนจะเสียงหอบเหนื่อยนั่นอีก
“พี่มาร์คมีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า ไปละครับ
ฝันดีครับน้องแบม”มาร์คยิ้มแล้วยีหัวแบมแบมก่อนเดินเขาบ้านไป
แค่เป็นห่วง.....
กริ๊ง กริ๊ง
“พี่มาทำไม”แบมแบมงงเล็กน้อยที่มาร์คมาอยู่หน้าบ้านตนรู้สึกช่วงนี้จะมาบ่อยเกินไปแล้ว
“ใจร้ายจัง พี่แค่มาหา”มาร์คเดินเข้ามาในบ้านหน้าตาเฉย
“กลัวว่าเด็กแถวนี้จะเหงา”มาร์คว่าด้วยท่าทางสบายๆก่อนจะเดินนำเด็กน้อยไปที่ห้องรับแขกเสมือนว่านี่คือบ้านของตน
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”แบมแบมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินไปเล่นเกมต่อโดยไม่สนใจมาร์คเลยซักนิด
“คิดถึง”จู่ๆมาร์คก็พูดคำนี้ขึ้นมาทำให้คนที่เล่นเกมหยุดชะงักไปนิดนึงก่อนจะหันหน้ามามองมาร์คอย่างงุนงง
มาร์คลอยหน้าลอยตาทำไม่รู้ไม่ชี้มองไปที่หน้าจอโทรทัศน์ที่ตอนนี้กำลังฉายตัวละครเกมที่กำลังตายเพราะว่าเด็กน้อยตรงหน้าได้แต่นิ่งไม่ยอมกดเล่นเกม
“เล่นแค่นี้ก็ตาย”มาร์คว่าก่อนจะก้มหน้าเอื้อมมือไปแย่งจอยเกมจากมือแบมแบม
“เดี๋ยวเล่นให้ดู
จะได้รู้ว่าเทพเขาเล่นกันยังไง”เนื่องจากมาร์คนั่งบนโซฟาแล้วแบมนั่งอยู่บนพื้นแต่พิงหลังกับโซฟาตอนที่มาร์คก้มหน้ามาเอาจอยจากมือแบมแบมมันทำให้หน้าของทั้งสองคนใกล้กันมาก
จากที่แบมแบมนั่งนิ่งอยู่แล้วกลับนิ่งเข้าไปอีก
มาร์คไม่ได้สนใจเลยว่าแบมนิ่งค้างไปแล้ว
“พี่มาร์ค”ร่างเล็กเอ่ยคำแรกออกมาหลังจากที่พึ่งหากล่องเสียงตัวเองเจอ
เสียงเบาหวิวนั่นทำให้มาร์คกดหยุดเกมแล้วหันหน้ามามองแบมแบม
แต่ก็ต้องชะงักกับใบหน้าที่ใกล้กันเกินไปจนทำให้ตอนนี้จมูกของทั้งสองคนชนกัน
เสียงลมหายใจที่รินรดกันไปมา ทั้งสองไม่ได้ผละหน้าออกจากกันแต่กลับสบตากันแบบนั้น
แบมแบมเหมือนจะได้สติก่อนจึงกระพริบตาปริบๆก่อนจะผละหน้าออกแต่ก็ไม่ทันมือใหญ่ที่รั้งท้ายทอยของแบมแบมก่อนจะประกบริมฝีปากของตนเองอย่างอ่อนโยน
ไม่ได้มีการล่วงล้ำแต่อย่างใด มันอ่อนโยนและนุ่มนวลมากจนทำให้แบมแบมไม่มีแม้แต่แรงที่จะขัดขืนจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
มาร์คเหมือนจะรู้สึกตัวจึงผละตัวออกจากจูบที่เนินนานเขาลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกไปทิ้งแบมแบมไว้อย่างนั้น
นี่ก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าๆแล้วที่เขาไม่ได้ไปบ้านของเด็กน้อยเลยหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นที่ห้องรับแขกบ้านของแบมแบม
เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น พอรู้สึกตัวอีกทีเขาก็จูบแบมแบมไปเสียแล้ว
เขาอายมากและกลัวมากเช่นกัน เขากลัวว่าคนตัวเล็กจะโกรธเขา
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกริ่งหน้าบ้านทำให้มาร์คลุกไปดูว่าใครมาแต่พอเปิดประตูเขาก็เจอกับแบมแบมที่ยืนอยู่หน้าบ้านเขา
“พี่มาร์คว่างมั้ย”เด็กน้อยตรงหน้าถามคำถามมาร์คทันทีที่มาร์คเปิดประตูบ้านมา
“ว่างสิ ทำไมหรอ”มาร์คงงที่จู่ๆแบมแบมก็ถามเขาแบบนี้
“ช่วยไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”มาร์คไม่ตอบแต่พยักหน้ารีบใส่รองเท้าเดินไปหาแบมแบมที่รอตนเองอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว
ระหว่างทางที่เดินกันนั้นไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาเลยมีแต่ความเงียบที่ปกคลุมทั้งสองคนจนกระทั่งทั้งสองคนเดินมาถึงสนามเด็กเล่นแถวบ้าน
แบมแบมรีบวิ่งไปหาชิงช้าก่อนจะโบกมือเรียกมาร์คให้ตามตนไป
มาร์คเดินตามไปอย่างว่าง่ายก่อนจะนั่งลงบนชิงช้าข้างๆแบมแบม
มาร์คมองแบมแบมที่ยิ้มแล้วแกว่งชิงช้าไปมาเบาๆทำให้มาร์คสงสัยที่วันนี้แบมแบมดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“พี่มาร์ค”เสียงเล็กเรียกให้มาร์คที่กำลังก้มหน้าเงยขึ้นมามองแบมแบมที่ตอนนี้ยังแกว่งชิงช้าอยู่แต่ตากลับมองบนท้องฟ้าถึงแม้จะปากเรียกเขาก็เถอะ
“พี่มีคนที่ชอบรึยัง”จู่ๆแบมแบมก็ถามขึ้นมาทำให้มาร์คชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็กลับมาเป็นปกติ
“ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ”
“ถามไม่ได้หรอ”ถึงปากจะพูดอยู่แต่แบมแบมก็ไม่ได้หันหน้ามามองมาร์คเลย
“ก็เปล่า ถามได้”
“คำตอบคือ”
“มีแล้ว แล้วแบมล่ะ”มาร์คถามแบมแบมกลับบ้างเพราะเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าแบมมีคนที่ชอบรึยัง
แล้วเขายังมีหวังอยู่มั้ย
“หือ
ผมทำไม”แบมแบมหันหน้ามามองมาร์คก่อนจะเอียงคอทำหน้างุนงงกับสิ่งที่มาร์คถาม
“แบมมีคนที่ชอบรึยัง”ทันทีที่ผมถามจบแบมแบมก็ยิ้มก่อนจะหัวเราะเล็กน้อยไม่ได้ตอบคำถามของมาร์ค
แต่กลับลุกขึ้นยืน
“กลับกันเถอะครับ ดึกแล้ว”แบมแบมเดินนำไปปล่อยให้มาร์คคาใจกับคำตอบของแบมแบมอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน
“เร็วสิครับพี่มาร์ค มันดึกแล้วนะ”แบมแบมเร่งให้มาร์คเดินตามไปพอมาร์คเดินไปถึงแบมแบมก็หยุดเดินแล้วหันหน้ามายิ้มให้กับมาร์คมันทำให้มาร์คแปลกใจเพราะวันนี้แบมแบมยิ้มกับหัวเราะเยอะมาก
“มาวิ่งแข่งกันมั้ยครับ ว่าใครจะถึงบ้านก่อน”แบมแบมว่าแล้วก็วิ่งออกไปเลยทิ้งมาร์คไว้อย่างนั้น
“เห้ย แบบนี้ขี้โกงนิ
รอพี่ก่อน”มาร์คที่พอตั้งสติได้ก็วิ่งตามเด็กน้อยไปติดๆ
ทั้งสองวิ่งจนถึงบ้านของตัวเองมาร์ควิ่งไปจับมือแบมแบมไว้ก่อนที่แบมแบมจะเปิดประตูเข้าบ้านไป
แบมแบมหันหน้ามามองมาร์คที่หอบเหนื่อยไม่ต่างจากเขา
“ฝันดีนะ”มาร์คบอกหลังจากที่ตัวเองเลิกหอบแล้ว
“ครับ
ฝันดีเช่นกันครับ”แบมแบมยิ้มให้มาร์คก่อนจะดึงมือมาร์คออกเบาๆแล้วเดินเข้าบ้านไป
มาร์คยิ้มให้กับตนเอง
แบมแบมอารมณ์ดีมากขนาดนี้ก็คงไม่โกรธเขาเรื่องวันนั้นแล้วล่ะมั้ง
เขาเดินเข้าบ้านตนเองไปอย่างมีความสุขเขาไม่เคยมีความสุขอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย
“อ่า เหมือนเดิมเลยนะ”มาร์คหยิบถุงขนมมาร์ชเมลโล่ขึ้นมาดูก่อนจะหยิบซองขนมนั่นมากะจะดึงโพสอิสวันที่ออกเหมือนทุกทีแต่ก็ต้องกับโพสอิสอีกใบที่มีขนาดใหญ่กว่าโพสอิสบอกวันที่
xx / xx / xxxx
แบมชอบพี่มาร์คนะ
มาร์คนิ่งอึ้งมองดูโพสอิสใบนั้นกับข้อความนั้นไปมาซ้ำๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แบมแบมชอบเขา คนที่เอาขนมนี่มาห้อยที่หน้าประตูเขาทุกวันคือแบมแบม
มาร์คคิดได้ไม่นานก็วิ่งไปบ้านของเด็กน้อยแบมแบมทันทีแต่ว่าประตูบ้านกลับล็อค
มาร์คมองเข้าไปในบ้านแต่ไม่เห็นใครเลย
เขาเลยเดินเข้าไปในบ้านตัวเองเพื่อรอแบมแบมกลับมา
“อ้าว มาร์คกลับมาเมื่อไหร่”มาร์คหันหน้าไปมองทางต้นเสียงก็เจอแม่ตัวเองที่เดินเข้าบ้านมา
“เมื่อกี้ก่อนแม่กลับมานิดเดียวเองครับ”มาร์คตอบแม่ตนเองแล้วก็หันไปสนใจโทรทัศน์ต่อ
“แม่ครับเมื่อไหร่น้าเมย์จะมาครับ”นี่มันก็ดึกมากแล้วยังไม่มีวี่แววว่าครอบครัวบ้านข้างจะมาเลย
“กลับมาอะไร
เขาย้ายบ้านมาร์คไม่รู้หรอ”มาร์คนิ่งไปกลับคำตอบของแม่ตัวเอง
...ย้ายบ้าน...
มาร์ควิ่งออกจากบ้านตัวเองไปยังบ้านข้างๆเขามองประตูบ้านที่ยังคงล็อคอยู่เขาไม่เชื่อหรอกว่าแบมแบมย้ายบ้านไปแล้ว บางทีแค่อาจจะไปเที่ยวกันก็ได้
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
มาร์คยังคงพยายามมองเข้าไปในบ้านพยายามมองหาเด็กน้อยของเขาทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเด็กน้อยของเขาไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว
แบมแบม...ไม่อยู่แล้ว
เขาจะไม่เจอแบมอีกแล้ว
“แบมแบม”
“พี่ขอโทษ”
.........รักแบมแบม.........
__________________________________
ไม่ค่อยถนัดแต่งม่า
อาจจะไม่ค่อยอินกันนะ
__________________________________
ไม่ค่อยถนัดแต่งม่า
อาจจะไม่ค่อยอินกันนะ
สนุกแล้วววว ดีมากๆ โปรโมตซักหน่อย ปังงงงงงง!
ตอบลบ