[MARKBAM] RAIN

Rain MB

ครืน ครืนนน

เสียงฟ้าร้องในยามเย็นทำให้ใครหลายๆคนกลับบ้านของตนเองอย่างเร่งรีบเพราะบางคนก็ไม่มีร่มจึงต้องรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่คนที่มีร่มก็จะสบายหน่อยที่ไม่ต้องรีบเหมือนคนอื่น

ซ่า ซ่า

แต่กับคนที่ไม่มีร่ม...

“อ่า ตกจนได้” เสียงฝนตกลงมาห่าใหญ่ทำให้ชายหนุ่มหน้าตาดีต้องรีบกุลีกุจอหาที่หลบฝนเป็นการใหญ่ เขานั่งหลบฝนอยู่ตรงกันสาดร้านค้าแห่งหนึ่ง

“เฮ้อ” ชายหนุ่มถอดถอนหายใจอย่างแผ่วเบาสายตามองไปยังสายฝนที่ยังเทกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิดทำให้เขาคิดหนัก เขาคิดว่าวันนี้เขาจะรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้นอนให้หายเหนื่อยเสียหน่อยแต่ต้องมาติดฝนแบบนี้ทำให้เขาไม่ประสบอารมณ์เอาเสียเลยจริงๆ

จึก จึก

แรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขนทำให้ชายหนุ่มหันหน้าไปมองที่มาก็เจอกับชายอีกคนที่ยืนก้มหน้าสวมหมวกปิดใบหน้าอยู่ ชายหนุ่มมองชายอีกคนอย่างงงๆก่อนที่จะมีแรงดันเบาๆที่ถูกส่งมาจากชายแปลกหน้า ชายหนุ่มไล่สายตาไปตามเรียวแขนจนมาถึงมือของชายแปลกหน้าก็พบกับร่มคันหนึ่งที่ถูกส่งมาให้ เขาเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้พยักหน้าให้เขาเชิงบอกว่าให้เขายืมร่มคันนี้

“นายให้ฉันยืมหรอ”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับแต่มีเพียงหัวที่ขยับขึ้นลงไปมาเบาๆ

“แล้วของนายล่ะ” ชายตรงหน้าไม่ตอบเพียงยกมืออีกข้างขึ้นมาจับที่ข้างกระเป๋าจึงทำให้ชายหนุ่มเห็นร่มอีกคันนึงที่อยู่ในช่องกระเป๋าด้านข้าง

“ขอบใจนายมากนะ” ชายหนุ่มคว้าร่มในมือของชายแปลกหน้าตรงหน้ามาก่อนจะกางร่มแล้วเดินจากไปทันที โดยที่ลืมคิดที่จะหาช่องทางการติดต่อเพื่อที่จะคืนร่ม

ฟู่ ฟู่

เสียงไดร์เป่าผมที่ชายหนุ่มหยิบมาใช้เป่าผมอย่างสบายใจเตรียมตัวที่จะเข้านอน เมื่อเป่าเสร็จชายหนุ่มหันหน้าไปมองยังหน้าต่างห้องก็เห็นสายฝนยังคงเทลงมาอย่างไม่ขาดสายและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มันทำให้เขาคิดถึงเหตุกาณ์ที่ผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขารู้สึกว่าเขาโชคดีจริงๆที่จู่ๆก็มีคนเอาร่มมาให้เขายืมโดยที่เราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ เขาคงต้องหาอะไรตอบแทนเจ้าของร่มเสียแล้ว

“ชิบหายละ ลืมขอเบอร์” ชายหนุ่มตบหน้าผากตัวเองเบาๆกับความขี้ลืมของตัวเอง เขาวิ่งออกจากห้องไปไปยังร่มที่เขาตากทิ้งไว้เพื่อหาอะไรบางอย่างบนร่มเผื่อเจ้าของร่มเขาจะเขียนชื่อติดไว้ แล้วเขาก็เจอ

B A M B A M

ชายหนุ่มสะกดตัวอังษรภาษาอังกฤษแล้วอ่านมันซ้ำไปมาเขาคิดว่านี่คงเป็นชื่อของเจ้าของร่มแต่เขาก็รู้แค่เพียงชื่อเท่านั้นเพราะเขายังหาช่องทางที่จะติดต่อเจ้าของร่มไม่เจอเลยจนสะดุดเข้ากับตัวหนังสือเล็กๆที่ติดร่ม

Bambam1a

.

.

.

.

.

.

.

ตือ ดึง

MARK TUAN

เพิ่มคุณจาก LINE ID

_________________________________________________________________

ฟิคชั่ววูบตอนแต่งฟิคบ้านไรท์ฝนตกหนัก

ไรท์เลยแต่ง ฮ่าๆๆ

[MARKBAM] ยอม

ยอม MB

“มาร์ค” ทันทีที่เปิดประตู ร่างบางก็โถมเข้าหา และกอดเจ้าของห้อง ความรู้สึกเปียกบนแผ่นอกกว้าง มาร์คจึงได้รับรู้ว่าอีกคนกำลังร้องไห้

“ทะเลาะกับเขามาเหรอ”  มาร์คถามพร้อมกับลูบหัวร่างบางเพื่อปลอบเบาๆ แต่นั่นกลับทำให้อีกคนร้องไห้หนักมากขึ้น

มาร์คปล่อยให้ร่างบางร้องไห้จนพอใจ แล้วจึงพาเข้าห้อง

….

….

“ขอบคุณนะ” แบมแบมรับแก้วชอคโกแลตร้อนจากมาร์ค ก่อนจะจิบเล็กน้อย รสหวานอมขมกระจายไปทั่วทั้งปาก

“งั้นนายก็อยู่ด้วยกันกับพี่ก่อนก็ได้” มาร์คบอกอย่างยิ้มๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่แบมแบมร้องไห้มาหาเขาอย่างนี้

“อือ”

…

…

แบมแบมหลับไปแล้ว เหลือเพียงแต่มาร์คที่ไม่อาจจะข่มตาให้หลับลงได้

‘ถ้ามันลำบากมากนัก แล้วทำไมไม่เลิกกับมันไปซะล่ะ’ ครั้งหนึ่งที่มาร์คเคยบอกไปกับแบมแบม เพราะครั้งนั้นทะเลาะกันหนักถึงขั้นทำร้ายร่างกาย

‘อย่าพูดแบบนี้นะมาร์ค คนอย่างพี่ไม่มีวันเข้าใจหรอก’ แบมแบมเผลอขึ้นเสียงใส่มาร์ค

เข้าใจสิ… ทำไมจะไม่เข้าใจ นั่นเป็นเสียงที่มาร์คได้แต่บอกกับอีกคนแค่ในใจ

“ทำไมถึงยังร้องไห้เพราะมันอีก” มาร์คพลิกตัวหันหน้าเข้าหาแบมแบม ดวงตาคู่ที่มาร์คหวงนักหนากลับร้องไห้ให้’มัน’มานับครั้งไม่ถ้วน

ถ้าเลือกได้ เขาอยากจะรับมันแทนทั้งหมด ความรู้สึกแย่ของแบมแบม

อะไรก็ได้ที่ทำให้แบมแบมเสียใจ มาร์คอยากรับเอาไว้เองเพียงคนเดียว

….

….

…

“แบมแบม ตื่นได้แล้ว” มาร์คเดินเข้ามาปลุกอีกคนในห้อง

“อือออ” แบมแบมครางขึ้นมาอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมลืมตาขึ้นมา

“ไปวิ่งกันเถอะ” ร่างสูงบอกอย่างกระตือรือร้น จนแบมแบมอดที่จะปฏิเสธไม่ได้

….

…

…

“ค่อยๆดื่มนะ” มาร์คส่งขวดน้ำให้แบมแบมหลังจากที่วิ่งกันมาเสร็จเรียบร้อย

“ไม่ได้ออกกำลังกายแบบนี้มานานแล้วแฮะ”  ร่างบางบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้มาร์ค ก่อนจะค่อยๆดื่มน้ำและส่งขวดน้ำคืนกลับไป “อากาศตอนเช้านี่สดชื่นดีจังเลยนะ” ตอนนี้ดวงตากลมมองไปรอบๆสวนสาธารณะที่มาร์คพามาวิ่ง

“งั้นพรุ่งนี้เรามากันอีกมั้ย” มาร์คเอ่ยปากชวน

“ไม่รู้สิ ถ้าตื่นไหวอ่ะนะ” และทั้งสองก็หัวเราะไปด้วยกัน

นี่เป็นสิ่งที่มาร์คอยากให้แบมแบมรู้สึก

เป็นอย่างนี้ตลอดไปไม่ได้รึไง แบมแบม…

….

…

…

วันนี้มาร์คกลับจากทำงานเร็วกว่าปกติเพราะไม่อยากให้ร่างบางอยู่คนเดียวนานๆ

“กลับมาแล้ว”

เงียบ…

ขายาวรีบตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอน มาร์คถอนหายใจอย่างโล่งอก บนเตียงยังมีแบมแบมนอนอยู่

“ตื่นได้แล้ว เย็นแล้วนะ” มาร์คกระซิบบอก แต่สายตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ในมือของร่างเล็ก จึงถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู

“ทำอะไรน่ะ” มาร์คตกใจ เพราะหลักฐานยังคามืออยู่

“พี่ขอโทษ” มาร์คบอกก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนเจ้าของไป

“ช่างมันเถอะ ผมหิวแล้ว พี่ซื้ออะไรมากินบ้าง” แบมแบมบอกพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงไปล้างหน้าล้างตา

“ไก่กับโคล่า” ร่างสูงบอก

เพราะนั่นเป็นของโปรดของแบมแบม มาร์คจำได้

“แล้วไม่มีเบียร์เหรอ” แบมแบมที่ออกมาจากห้องน้ำตะโกนถามมาร์คที่ตอนนี้กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว

มาร์คชะงักมือทันที ความรู้สึกน้อยใจตีเข้ามา

มาร์คไม่ดื่มเบียร์ หรือเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ทุกชนิด

“นายอยากกินเหรอ” มาร์คเดินมาถาม เพราะอะไรที่แบมแบมต้องการ หากร่างเล็กต้องการเขาก็ยินดี

“ใช่ ถ้าได้กินเบียร์ก็คงจะดี”

…

…

“กินด้วยกันสิ” แบมแบมยื่นกระป๋องเบียร์ที่พร่องไปแล้วครึ่งกระป๋องให้ร่างสูง

“ไม่ดีกว่า” มาร์คปฏิเสธและหยิบโคล่าขึ้นมาดื่มแทน

“อะไรกัน ทำตัวเป็นเด็กอนามัยไปได้” แบมแบมบ่นก่อนจะกระดกเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ มาร์คมองใบหน้าเนียนที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างหลงใหล

สารภาพตรงนี้เลยละกัน ว่าเขาอยากจูบร่างบางตรงหน้า

แต่หากทำอย่างนั้น ที่ยืนข้างกายแบมแบมคงไม่มีที่ให้เขาอีกแน่นอน…

…..

….

….

แบมแบมหลับไปแล้ว… หลังจากที่เมาและเอาแต่ร้องหา ‘มัน’ คนที่มาร์คเกลียดแสนเกลียด

เป็นพี่บ้างไม่ได้เหรอ ที่นายจะต้องการ… มาร์คคิดอย่างน้อยใจ

ร่างสูงมองมือถือของแบมแบม แอพแชทยังคงเปิดค้างไว้ จึงถือโอกาสหยิบมันขึ้นมา ตาคมไล่อ่านข้อความที่สนทนากันก่อนหน้า ที่มีแต่ฝ่ายแบมแบมที่คุยอยู่เป็นฝ่ายเดียว

เพราะแบมแบมรักมันมาก จนเขารู้สึกอิจฉา

หรือเพราะว่าเขาแสนดีอย่างนั้นเหรอ ที่ทำให้แบมแบมคิดกับเขาเพียงแค่พี่ชาย แล้วถ้าหากเขาร้ายล่ะ ร้ายแบบ ’มัน’ แบมแบมจะรักเขารึเปล่า?

มาร์คก็ได้แต่สงสัย….

….

….

….

ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…

แบมแบมที่กำลังจดจ่ออยู่กับนักเตะในจอที่กำลังวิ่งตามลูกกลมๆ จนไม่ได้สนใจเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น แต่ก็ยังมีกะใจที่เรียกร่างสูงเจ้าของห้องให้ไปเปิดรับแขก

“พี่มาร์ค! มีคนมา”

“แบมไปเปิดประตูให้พี่หน่อยได้มั้ย ตอนนี้พี่ยุ่งอยู่” มาร์คตะโกนมาจากในครัว

แบมแบมลุกขึ้นอย่างขัดไม่ได้ ก็ยังไงล่ะ เจ้าของห้องเค้าสั่งอ่ะ!

เพียงไม่กี่ก้าว ร่างบอบบางก็มาหยุดหน้าประตู และเปิดรับแขกของห้อง

“….”

“พี่มารับแบมกลับ” เจ้าหนวดแมวข้างตาบอกอย่างอ่อนโยน เพราะเขามารับกระต่ายน้อยของเขากลับ

เพียงแค่คำพูดเดียว กำแพงต่อคนๆนี้ที่สร้างขึ้นมาก่อนหน้านี้ก็พังทลายลงไปหมดในทีเดียว แบมแบมโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกแสนคิดถึง

“พี่มันบ้า…” แบมแบมพูดออกมาได้แต่นั้น เพราะมืออบอุ่นที่มาลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน

“กลับไปคราวนี้ พี่จะดูแลเราอย่างดีเลย หายโกรธพี่นะครับ” จินยองพูดได้เพียงแค่นั้น

…

…

…

จินยองพาแบมแบมกลับไปแล้ว ในห้องสี่เหลี่ยมนี้เหลือเพียงแค่มาร์คเพียงคนเดียว ทั้งๆที่นาทีที่แล้วยังมีแบมแบมอยู่เลย

อาหารง่ายๆที่ทำขึ้นเพียงจานเดียวตั้งแต่แรก เพราะมาร์คตั้งใจ

เขารู้อยู่แล้วว่าเย็นนี้ต้องเหลือเขาที่ต้องทานข้าวเย็นหรือมื้อต่อๆไปเพียงคนเดียว

มาร์คเองแหละ ที่เป็นคนบอกให้จินยองมารับแบมแบมกลับ

‘อย่าทำให้แบมแบมเสียใจอีก. ไม่อย่างนั้นนายจะไม่มีวันได้เจอหน้าแบมแบมอีก’  มาร์คบอกทิ้งท้ายกับจินยองก่อนจะพาแบมกลับ และแน่นอนว่าเขาทำได้จริงๆแน่

ความจริงแล้ว มาร์คอยากจะทำตามใจตัวเอง อยากจะยึดแบมแบมให้อยู่กับตัวเขาไปอีกนานแสนนาน แต่พอเห็นน้ำตาของแบมแบม เห็นแบมแบมเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์รอใครอีกคนแล้ว เขาทำไม่ลง เขาเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้…

หากบอกว่ารักเขาแล้วยอมปล่อยเขาไปคือความขี้ขลาด งั้นมาร์คก็จะยอมเป็นคนขี้ขลาด ยอมแลกกับความสุขของแบมแบมแค่คนเดียว….

By KunpiBook

______________________________________________________________________________

เรื่องนี้เพื่อนไรท์แต่แล้วเอามาให้ไรท์ลงให้

ไรท์อ่านแล้วสงสารพระเอกมาก ทำไมเพื่อนไรท์โหดร้ายแบบนี้