ลืม MB
“มาร์คอาหารเสร็จแล้วนะ
ออกมาได้แล้ว” ทันทีที่ตะโกนบอก ร่างสูงเจ้าของชื่อที่ร่างบางเรียกก็เดินออกมาจากห้องนอนทันทีและนั่งลงตรงข้ามกับเจ้าของเสียงที่เรียกตน
มือหนาตักข้ามต้มขึ้นมาจ่อที่ปากของตนก่อนจะค่อยๆเป่าให้มันหายร้อนสักหน่อยจากนั้นก็เอาเข้าปากไปบรรจงเคี้ยวมันอย่างช้าๆเหมือนกับต้องการรับรู้รสชาติของข้าวต้มถ้วยนี้พร้อมกับใบหน้าของร่างบางตรงหน้าที่เริ่มหลิ่วตาและจ้องมายังใบหน้าของร่างสูงลุ้นกับปฏิกิริยาของร่างสูงกับข้าวต้มที่ตัวเองทำยิ่งคนตรงหน้านิ่งร่างบางก็ยิ่งลุ้นเข้าไปอีก
“เป็นไง
อร่อยมั้ย” ทันทีที่ร่างบางถามจบก็ไม่มีเสียงใดใดเล็ดรอดออกมามีเพียงความเงียบเท่านั้นจากร่างสูงเท่านั้นที่ให้คำตอบแต่ในความเงียบนั้นก็ยังมีรอยยิ้มที่ยิ้มกลับมาและพยักหน้าส่งให้ร่างบางได้ปลื้มใจที่อาหารของตนเองนั้นถูกปากคนตรงหน้า
“วันนี้แบมกลับดึกนะ
มาร์คไม่ต้องรอ” เป็นอีกครั้งที่แบมแบมพูดออกมาพร้อมกับมือที่กำลังง่วนอยู่กับการล้างจานตรงหน้าและก็เป็นอีกครั้งที่ร่างสูงของมาร์คเงียบไม่ตอบรับแบมแบมแต่สัมผัสอุ่นและแรงกอดรัดอย่างทนุถนอมที่รู้สึกได้จากทางด้านหลังมันทำให้แบมแบมยิ้มออกมา
แบมแบมเช็ดมือหลังจากที่ล้างจานเสร็จมือบางค่อยๆวางทับมือหนาที่วางอยู่บนหน้าท้องตัวเองลูบมันเบาๆแล้วค่อยดึงมือหนาออกอย่างช้าๆก่อนจะหันหน้าเข้าหามาร์คพร้อมกับแขนที่ค่อยๆยกขึ้นมาคล้องคอของมาร์คเอาไว้พร้อมกับแขนทั้งสองข้างของมาร์คที่ตอนนี้ยกขึ้นมาสวมกอดร่างบางตรงหน้าอีกครั้ง
ทั้งสองสบตากันอยู่อย่างนั้นไม่มีใครยอมผละออกไปก่อนราวกับแข่งจ้องตากันจนแบมแบมต้องก้มหน้าเป็นฝ่ายยอมแพ้แทนเพราะทนสายตาของมาร์คไม่ไหว
แต่เพียงไม่นานเแบมแบมก็เขย่งเท้ายืดตัวขึ้นไปประทับรอยจูบไว้บนริมฝีปากหนาแล้วค่อยผละออกแต่เหมือนอีกคนจะยังไม่พอใจมือที่เคยอยู่ตรงเอวคอดค่อยๆยกขึ้นมาจับท้ายทอยของคนในอ้อมกอดและบรรจงจูบริมฝีปากสีเชอรี่นั่นอย่างละมุนละไมเขาไม่ได้รุกล้ำเข้าไปแต่อย่างใด
เขาค่อยๆบดเบียดริมฝีปากของตัวเองไปอย่างช้าๆขบเม้มริมฝีปากอีกคนอย่างแผ่วเบาไม่หวือหวา
ไม่ร้อนแรง เรียบๆง่ายๆแต่มันก็ทำให้อีกคนเคลิ้มและใจเต้นแรงได้เหมือนกัน
“อือ”
เสียงครางของแบมแบมพร้อมกับแรงดันที่อกของมาร์คบ่งบอกให้รู้ว่าแบมแบมหายใจไม่ออกแล้ว
ร่างสูงผละออกอย่างช้าๆก่อนจะยิ้มให้คนตัวเล็กในอ้อมกอด
“แบมไปก่อนนะ
สายแล้ว”
จุ๊บ
ทันทีที่แบมบอกร่างบางก็ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากอีกทีแล้วเดินออกจากห้องไปเลย
.
.
.
.
.
.
.
“กลับมาแล้ว
มาร์ค” แบมแบมตะโกนทันทีที่ถึงคอนโดเพื่อบ่งบอกให้อีกคนรู้ว่าตนนั้นกลับมาแล้วดีหน่อยที่คอนโดนี้ห้องมันเก็บเสียงไม่งั้นเขาคงโดนด่าไปแล้ว
“มาร์ค”
ทุกอย่างยังคงเงียบเหมือนเดิมแบมแบมเดินเข้าไปในห้องนอนก็เจออีกคนที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
ลำแขนเรียวแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่กำลังกอดตุ๊กตาจระเข้ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กยาวประมาณครึ่งตัวนั้นมันช่างเป็นภาพที่น่ารักเสียจนแบมแบมอดใจไม่ไหวถึงกับต้องถ่ายรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์มือถือจากนั้นแบมแบมถึงไปอาบน้ำ
ใช้เวลาไม่นานแบมแบมก็แต่งตัวแล้วนั่งเป่าผมอย่างช้าๆสายตาทอดมองไปยังคนรักของตนที่ตอนนี้ยังคงนอนหลับในท่าเดิมผ่านกระจกเงา
ร่างเล็กค่อยๆลุกหลังจากที่เป่าผมจนแห้งสนิทแล้วก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆที่มาร์คนอนหลับอยู่โดยมีตุ๊กตาจระเข้กั้นกลางระหว่างเขาทั้งสองคน
แบมแบมนอนตะแคงข้างหันหน้าไปทางมาร์คเพื่อมองหน้าของคนรักที่ตนเองนั้นรักสุดหัวใจมือน้อยๆยกขึ้นมาลูบไล้แก้มสากอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่ามันจะเป็นการรบกวนคนที่กำลังนอนหลับอยู่ใบหน้าน่ารักยื่นหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากไว้กับหน้าผากคนตรงหน้าเบาๆก่อนจะผละออกมามือก็ยังลูบไล้ใบหน้าอีกคนไม่ยอมหยุด
เขาได้แต่คิดว่าถ้าเขาขาดคนนี้ไปเขาจะเป็นยังไงกันนะ
รักคนนี้
มาร์ค ต้วน
.
.
.
.
.
.
.
ดิ๊ง ด่อง
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นทำให้แบมแบมที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าสำหรับเขาและมาร์คต้องหยุดลงและเดินไปเปิดประตู
“ยองแจ!”
แบมแบมตกใจเผลอตะโกนเป็นชื่อเพื่อนออกมาเสียงดัง
“ตกใจที่เจอฉันหรือไง
ฮ๊า กลิ่นอาหารนี่” ทันทีที่ยองแจทักแบมแบมเสร็จก็เดินเข้าห้องของแบมแบมทันทีโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้เชิญเข้ามาเลยด้วยซ้ำแต่ยองแจคิดว่ากลิ่นอาหารนี่แหละคือการเชิญเข้าห้อง
“นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันจะมาเลยทำอาหารสองคนพอดีเลย”
ยองแจเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะที่ถูกจัดไว้สำหรับสองคนพอดิบพอดีก็เดินเข้าไปนั่งทันทีเตรียมพร้อมกับการทานอาหารเช้า
“ไม่ใช่นะ”
แบมแบมที่เห็นเพื่อนไปนั่งที่ของมาร์คก็รีบห้ามทันทีพร้อมกับมือที่หยุดมือของยองแจไว้ก่อนที่ยองแจจะหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารกิน
“อ้าว
ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะใคร” ยองแจมองหน้าของแบมแบมอย่างสงสัยพลางมองไปรอบๆห้อง
แก้วน้ำปิกาจูคู่ ผ้ากันเปื้อนคู่ จานสองใบที่ใส่อาหารอยู่บนโต๊ะก็จานคู่
แบมแบมอยู่กับใคร?
“แฟนใหม่หรอ?”
ยองแจถามออกไปตามที่ตัวเองคิดได้ตอนนี้เพราะของใช้ทุกอย่างคู่หมดเลย
“ปะ...เปล่า..กะ..ก็....คนเดิม”
คำตอบของแบมแบมยิ่งทำให้ยองแจงงเข้าไปใหญ่ คนเดิม? มาร์ค?
ยองแจคิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเพื่อนก่อนจะงง
แบมแบมยังไม่ลืมมาร์คอีกหรือไงเพราะของต่างๆที่มาร์คมักจะให้แบมแบมนั้นแบมแบมก็จะเอามาอวดเขาเสมอ
รูปถ่ายคู่ของมาร์คกับแบมแบมที่ติดอยู่บนหัวเตียงมากมายนั้นอีกมันเป็นหลักฐานชั้นดีว่าแบมแบมยังไม่ลืมมาร์ค
“ยองแจทำอะไรน่ะ
อย่ารบกวนมาร์คนะ”
แบมแบมที่พรวดพราดเข้ามาร้องห้ามยองแจทันทีเพราะเกรงว่ายองจะรบกวนมาร์คที่นอนหลับอยู่
“ยังไม่ลืมมาร์คอีกหรอแบมแบม?”
คำถามที่ยองแจเปล่งออกมามันทำให้แบมต้องชะงักกึกก่อนจะเงยมองหน้ายองแจอย่างหวั่นใจ
“พูดอะไรน่ะยองแจ
ทำไมเราต้องลืมมาร์คด้วยล่ะ” แบมแบมถึงกับงงกับคำถามของยองแจที่ถามออกมา
“มาร์คก็นอนอยู่นั้นไง”
แบมแบมชี้ไปยังเตียงที่ไม่มีใครนอนอยู่เลยนอกจากตุ๊กตาจระเข้ยองแจงงหนักเข้าไปอีกเขาไม่รู้ว่าแบมต้องการจะสื่ออะไร
หรือว่าแบมเห็นผี
“แบมตรงนั้นมันไม่มีใครนอนอยู่เลยนะ”
“จะไม่มีได้ยังไงยองแจก็มาร์คนอนอยู่ตรงนี้ไง”
แบมแบมยังเถียงยองแจอย่างไม่ลดละก่อนจะเดินเข้าไปกอดตุ๊กตาจระเข้แล้วกดจูบเบาๆ
“ขอโทษนะมาร์คที่ยองแจเสียมารยาท”
“มาร์คไม่โกรธนะ”
แบมแบมพูดกับตุ๊กตาตัวนั้นก่อนจะค่อยๆบรรจงกอดแล้วหลับตาพริม
“แบมฟังฉันนะ
แบม” ยองแจเรียกแบมแบมแต่เจ้าของชื่อกลับไม่สนใจเสียงของยองแจเลยสักนิดยองแจจึงเดินเข้าไปกระชากตุ๊กตาจระเข้ออกมาจากอ้อมกอดของแบมแบม
และมันก็ได้ผลแบมแบมเงยหน้ามามองยองแจทันทีด้วยสายตาเกี้ยวโกรธ
“ยองแจจะเอามาร์คไปไหน
เอามาร์คคืนมานะ!”
น้ำเสียงที่ดูโกรธจัดนั้นไม่ได้ทำให้ยองแจเกรงกลัวแต่อย่างใดแต่กลับเขวี้ยงตุ๊กตาจระเข้ออกไปนอกห้องนอนเป็นผลให้แบมต้องวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันยองแจที่วิ่งไปล็อคประตูแล้วเอาตัวเองขว้างประตูไว้
“ยองแจจะทำอะไรน่ะ
แล้วมาร์คจะไปไหน มาร์ค!” แบมแบมตะโกนเรียกตุ๊กตาจจระเข้ที่ตนเองใช้แทนตัวของมาร์คพร้อมกับทุบยองแจไปด้วย
“กลับมานะมาร์ค...กลับมา...ฮือออ”
พอรู้ตัวเองว่าทุบยองแจยังไงยองแจก็ไม่หลีกทางแบมแบมก็ได้แต่ตะโกนเรียกแล้วบอกคนรักให้กลับมาหาตนพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแรงและทรุดลงไปกับพื้น
ยองแจที่เห็นสภาพเพื่อนร้องไห้ก็ทรุดตัวลงโผเข้ากอดเพื่อนตัวเองทันทีพร้อมกับลูบหลังปลอบคนในอ้อมกอดไปมา
“ฮึก...ฮึก” เสียงสะอื้นที่ยังคงมีให้ได้ยินกับแรงสั่นน้อยๆของแบมแบมนั้นทำให้ยองแจไม่อยากปล่อยอ้อมกอดจากเพื่อนคนนี้ได้เลยแต่เขาก็ผละออกใช้มือเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างใจเย็น
“อึก...ฮึก”
แบมแบมเริ่มสงบลงบ้างแล้วยองแจจึงใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าของแบมแบมให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา
“ฟังนะแบม มาร์ค-ตาย-แล้ว”
ทันทีที่ยองแจพูดจบน้ำตาที่หลุดไหลไปเพียงชั่วครู่ก็กลับมาไหลอีกครั้ง
“ไม่...ไม่”แบมแบมส่ายหน้าไปมาราวกับคนสับสนและไม่เชื่อกับคำบอกเล่าของเพื่อน
“ไม่..ไม่จริง”
“มาร์คยังไม่ตาย...ฮึก”
“มาร์คยังอยู่กับเรา..อึก”
“เมื่อคืนเรานอนกอดกัน...ยองแจอย่ามาแช่งมาร์คนะ..ฮึก”
แบมแบมผลักยองแจออกไปพร้อมกับก้าวถอยหลังไปยังปลายเตียง
แบมแบมยังไม่ยอมรับความจริง
ความจริงที่ว่า
มาร์คตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
“แบมแต่นี่คือเรื่องจริงมาร์คตายไปแล้ว”
ยองแจค่อยๆลุกจากที่แล้วเดินเข้าไปหาแบมแบมที่ตอนนี้นั่งชันแล้วกอดตัวเองเอาไว้อย่างสั่นๆพร้อมกับพึมพำไปมาราวกับคนเสียสติ
“มาร์คยังไม่ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แบมแบมพึมพำประโยคนี้ไปมาซ้ำๆเพื่อหลอกตัวเองว่ามาร์คคนรักของตนนั้นยังอยู่กับตน
“แบมแบมพอเถอะ
มาร์คตายไปแล้วนะ” ยองแจหยุดปลายเท้าตรงหน้าของคนที่ยังคงพึมพำไม่สนใจยองแจเลยสักนิดว่าได้เดินเข้ามาใกล้ตนเองมากแค่ไหน
ยองแจค่อยๆเอื้อมมือไปหาแบมแบมที่กำลังสั่นเทาราวลูกนก
เพี๊ยะ
“มาร์คยังไม่ตาย!” แบมแบมปัดมือยองแจออกพร้อมกับตะโกนบอกยองแจก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
“เห้ย
แบมจะไปไหน” ยองแจเมื่อเห็นว่าแบมแบมวิ่งออกจากห้องไปก็รีบวิ่งตามไปทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะแบมแบมหายตัวไปเสียแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
“มาร์คแบมขอโทษนะ”
ร่างเล็กของแบมแบมนั่งหันหลังให้กับถนนแล้วคุยกับตุ๊กตาจระเข้ที่ริมสะพานแบมแบมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนไม่รู้ว่ามันคือสถานที่เดียวกับที่มาร์คประสบอุบัติเหตุตาย
“ยองแจนิสัยไม่ดีเลยเสียมารยาทกับมาร์ค”
แบมแบมยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน
“มาร์ครักแบมมั้ย” ความเงียบคือคำตอบแต่แบมแบมก็เข้าใจเอาเองว่ามาร์ครักตนเหมือนกับที่ผ่านๆมา
“ตอนนี้เราอยู่ที่นี่คงไม่มีใครมาทำอะไรเราได้หรอก”
“มาร์คชอบที่นี่หรอถึงได้ชวนแบมมาที่นี่”
“มาร์ค..แบมรักมะ..อึก”
แรงกอดรัดและดึงจากทางด้านหลังทำให้คำพูดของแบมแบมขาดหายไปแบมแบมเงยหน้ามองดูคนที่ทำแบบนี้กับเขาทันที
ชายฉกรรจ์สามคนที่มาจับตัวเขา
“แกเป็นใครปล่อยนะ...มาร์คช่วยแบมด้วย”
แบมแบมดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมแต่ก็สู้ชายที่จับแขนเขาล็อคไม่ได้
“จะเอามาร์คไปไหนน่ะ
เอาคืนมานะ” แบมแบมร้องออกมาทันทีเมื่อมีชายคนนึงดึงตุ๊กตาจระเข้ออกไปจากตัวเขา
“มาร์คอย่าไปนะ...มาร์คกลับมา...มาร์ค!”
แบมแบมยังคนดิ้นรนเพื่อที่จะไปหามาร์คแต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนผลของมันก็เท่ากับศูนย์
“มาร์คกลับมา...มาร์ค..อย่าไป..นะ”
เสียงของแบมแบมค่อยๆหายแผ่วลงๆเนื่องจากมีชายอีกคนเข้ามาโปะยาสลบให้แก่เขาจากนั้นสติของเขาก็ดับวูบไป
.
.
.
.
.
.
.
“อาการของคนไข้เรียกได้ว่าค่อนข้างแย่นะครับ
คนไข้ไม่ยอมรับความจริงกับเรื่องที่กระทบจิตใจตัวเองมากๆจึงเกิดการหลอกตัวเอง”
ยองแจมองไม่ยังแบมแบมที่อยู่ในห้องร่างเล็กกอดตุ๊กตาจระเข้เอาไว้แน่นสายตามองไปมองมารอบๆราวกับว่ากลัวใครจะมาเอาตุ๊กตาจระเข้ไปก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มแย้มให้กับตุ๊กตาแล้วก็เริ่มพูดคนเดียวอีกครั้ง
เขาไม่คิดว่าเพื่อนของเขาจะเป็นได้ขนาดนี้หลังจากมาร์คตายแบมแบมก็ร้องไห้เสียใจเป็นเดือนๆแต่พอวันนึงแบมแบมกลับเป็นอย่างปกติทุกอย่างเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเขาก็ไม่ได้เอะใจอะไรสามปีที่ผ่านมาเขาต้องไปอยุ่ต่างจังหวัดนานๆครั้งจะมาแบมแบมเขาไม่คยได้เข้าห้องแบมอีกเลยมีแต่แบมแบมที่ออกมาหาเขามันทำให้เขาละเลยแบมแบมไป
ขอโทษนะแบมแบมฉันเสียใจ
______________________________________________________________________
ไรท์ยังแต่งให้เข้าถึงอารมณ์ยังไม่ได้ ไม่ว่ากันนะ
เรื่องนี้ได้เรื่องบันดาลใจมาจากเพื่อนของไรท์เอง
เพื่อนแต่งฟิคให้อ่านแล้วไรท์สงสารตัวละครมากแต่มีฉากหนึ่งไรท์ชอบมาก
เลยกลายเป็นเรื่องนี้ออกมา
ไรท์ไม่มีความรู้เกี่ยวกับโรคนี้หรอกนะ ก็มั่วๆเอาอย่าถือสากันเลยนะ