BamMark - Let It Rain
ชีวิตผมกำลังจะหมดไปอีกวันหนึ่งแล้ว
ทุกอย่างก็ยังดำเนินไปตามแบบเดิมๆอย่างที่เคยเป็น
ในขณะที่ผมกำลังยืนรอรถเมล์อยู่นั้น อยู่ๆ
ฝนเจ้ากรรมก็ดันเทลงมาจากฟ้าโดยไม่ส่งสัญญาณเตือนมากก่อน
ผมกระชับแจ็คเก็ตให้กระชับตัวมากขึ้น เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องหนาว ก็นะ
ทำไมโชคช่างไม่เข้าข้างผมซะเลย
นอกจากจะต้องยืนรอรถเมล์คนเดียวแล้วยังต้องมาเจอฝนกระหน่ำอีก ให้มันได้อย่างนี้เซ่!
มาร์ค ต้วนคนหล่อจนต้องร้องขอชีวิตคนนี้จะไม่ว่าอะไรเลยนะ
ถ้าฝนตกแล้วไม่ต้องยืนรอรถคนเดียวอ่ะนะ ฟ้าครับ ถ้าได้ยินคำขอ
ได้โปรดส่งใครมาที่นี่ที เหงาครับ
ตึก ตึก ตึก
เสียงวิ่งที่ดังมา ทำให้ผมต้องหันไปมอง นี่ขอได้จริงๆเหรอเนี่ย ผมหันไปมองร่างโปร่งที่เดินมาหลบฝนใต้ชายคาเดียวกับผม
เขามาในชุดดำทั้งตัวปิดทุกส่วน เปิดให้เห็นแค่ดั้งโด่งๆกับดวงตาเท่านั้น
แต่สำหรับผมเพียงแค่นี้ ก็เพียงพอให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเค้าได้แล้วล่ะ
เหมือนเค้าจะรู้ตัวแล้วล่ะ ว่าโดนแอบมอง ร่างสูงหันหน้ามามองหน้าผม
เอาแล้วไง โดนจับได้แล้ว ทำไงดีๆๆ
แต่แค่พักเดียวเท่านั้นร่างสูงก็หันหน้าไปมองถนนเหมือนเดิม
ไฝใต้ตาข้างซ้ายนั่นยิ่งทำให้ผมหลงใหลเข้าไปอีก ทำไมช่างดูดีอย่างนี้
แต่เค้าดูไม่สนใจผมเลยอ่ะ ผมก็ยังมองเค้าอยู่อย่างนั้น
ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
ผมยืนอยู่กับชายชุดดำคนเท่คนนี้ก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอกนะ
จะทักดีมั้ยนะ? ผมคิดเรื่องนี้อยู่ซ้ำๆ สารภาพเลยนะ
ผมอยากผูกมิตรกับคนๆนี้มากๆ แต่บุคลิกที่เข้าถึงยากนี่สิ
อยากรู้จักก็ต้องทักไง เอาเลยมาร์คต้วน ผมกำลังจะเดินไปทัก
แต่รถเมล์ก็ดันมาพอดี ร่างสูงเดินขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว นะ.. นี่
ผมกำลังโดนเมินเหรอเนี่ย OMG! ไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้เลยนะ ให้ตายเหอะ!
ผมเดินตามร่างสูงขึ้นรถไป ปกติรถเมล์สายนี้มีไม่กี่รอบต่อวันหรอก เพราะที่ที่ผมจะไปมันเป็นเขตนอกเมือง
รถไม่ค่อยผ่าน นี่ผมก็แปลกใจอยู่นะ ว่าเค้ามาทำอะไรแถวนี้
ที่ๆผมรอรถเมล์อยู่ทุกวันเนี่ยส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครมาหรอก
ผมเดินไปนั่งข้างๆกับร่างสูงที่ตอนนี้กำลังพักสายตาอยู่
ตอนนี้เค้าเปิดหน้ากากปิดหน้าออกแล้วล่ะ ผมเลยถือโอกาสสำรวจใบหน้าเค้าซะเลย
จมูกโด่ง แก้มป่อง และปากอิ่มมันช่างรับกับใบหน้าราวกับถูกปั้นมา
ทุกส่วนดูสมส่วนรับกันไม่ขาดเกิน ผิดกับท่าทีเฉยชานั่นไปหน่อย แต่ก็นะ
สายตาผมดันทำงานดีกว่าที่คาด เพราะผมดันไปเห็นดอกกุหลาบแดงที่ซุกอยู่ในเสื้อโค้ท อ่า
มีเจ้าของแล้วสินะ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกเสียดายด้วยล่ะ เพี้ยนไปแล้ว มาร์ค
ผมลุกเปลี่ยนไปนั่งที่อื่นด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น
คนแปลกหน้าคนนี้ทำอะไรกับผม ทำไมถึงทำให้ใจผมกระตุกได้ขนาดนี้ มีสิทธิ์อะไรกัน
ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มันหนาวกว่าครั้งไหนๆเลย เสื้อคลุมที่ใส่อยู่มันไม่ช่วยเลย
กะอีแค่คนแปลกหน้าที่คุ้นหน้า เจอกันไม่เท่าไหร่ก็ได้หัวใจผมไปแล้วเหรอ
ผมสามารถโกหกตัวเองได้เลยเพราะน้ำที่ไหลออกมาจากตานี่แหละ
ไม่รู้ว่าตอนไหนที่รถจอด คนบนรถทยอยลงกันหมดรวมทั้งเค้าคนนั้นด้วย ชิ
ไม่อยากจะสนใจเลยซักไม่เลยซักนิด
.
.
.
.
.
ผมว่าผมนี่โรคจิตแล้วแหละ มาเดินตามคนที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ ถ้าไม่บ้า
ก็ บ้ามากๆแล้วล่ะ มาร์คต้วนเอ้ย
ผมแค่สงสัยว่าใครที่เป็นเจ้าของกุหลาบแดงดอกนั้นก็แค่นั้นเอ๊งงง
ไม่ได้ขี้เผือกเลยซักนิด
ผมเดินตามร่างสูงมาเรื่อยๆ บรรยากาศหลังฝนตกนี่มันสดชื่นดีนะ
เหมาะแก่การสะกดรอยตามใครซักคน นี่ผมคงเป็นเอามากๆจริงๆ #สติจงกลับคืนมาสู่มาร์คต้วน
ที่ที่ร่างสูงมาหยุดนี่มันที่ไหนกันนะ แล้วนั่นทำไมถึงมีคนที่ผมรู้จักอยู่ด้วยล่ะ
ทั้งเจบี จินยอง ไอ้แจ็ค ยองแจ ยูคยอม แล้วคนๆเป็นใคร แล้วทำไมทุกคนดูเศร้ากันจัง
“มาแล้วเหรอ ไอ้แบม” แบม… แบมแบม… ทำไมกัน ชื่อนี้….
ผมคุ้นชื่อนี้ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน ผมพยายามนึก
แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาเหมือนกับภาพฟิล์มที่ขาดหาย ผมปะติดปะต่ออะไรไม่ได้เลย
โอ๊ยยยย! ปวดหัวจัง
“ทุกคนเค้ารอแกอยู่คนเดียวเนี่ย” ยูคยอมพูดขึ้นมาอีก
“แบมแบม ได้ยินที่พี่พูดมั้ย” จินยองเดินไปจูงมือแบมมารวมกลุ่ม
“นายโอเคใช่มั้ย” จินยองถามอีก
จากระยะที่ผมอยู่นี้ผมได้ยินทุกประโยคที่พวกเค้าคุยกัน
“ผมไม่เป็นไร” ทำไมผมถึงไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
แบมแบมไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ “ไปกันเถอะครับ”พวกเค้าพาแบมแบมไปที่ที่หนึ่งของหมู่บ้าน
…
….
…..
……
….
…
สุสาน
พวกเค้ามาหยุดอยู่ที่ป้ายหินอ่อน บนป้ายสลักชื่อไว้ชัดเจน
Dear My Mark
-Yi-En
Tuan-
แบมแบมวางดอกกุหลาบสีแดงลงบนแท่น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างมากมาย
“หลับให้สบายนะครับ พี่มาร์ค” อะไรกัน ไม่จริง นี่มันเรื่องโกหกชัดๆ
ผมเดินถอยหลังออกมาจากที่นั่น แต่เหมือนกับขาของผมถูกตรึงไว้กับที่
น้ำตาของแบมแบมเหมือนกับจิ๊กซอชิ้นสุดท้ายที่ต่อให้ส่วนที่ขาดหายไปของผมได้สมบูรณ์
...........................................
จบ เหรอ? ยังไม่แน่ใจ
แต่ที่แต่งเพราะทนความหล่อพังของน้องไม่ไหว เลยต้องแต่งแบมมาร์คขึ้นมา
