“โดราเอมอนน น น น น”
เสียงโวยวายดังสนั่นเข้ามาในบ้านพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างบางที่วิ่งหน้าตาตื่นแถม
ยังร้องไห้อีกต่างหาก
ตึก ตึก ตึก ปัง
“โดราเอมอน ฮึก ฮือ”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงของโนบิตะ
โดราเอมอนรีบหันหน้าไปมองที่มาของคนที่ทำ
เสียงดังตั้งแต่เข้ามาในบ้าน
“มีอะไรหล่ะ แล้วร้องไห้ทำไม?”โดราเอมอนทำเสียงปลงๆกับโนบิตะเขารู้ว่าถ้าโนบิตะร้องไห้เมื่อไหร่นั้นคือโดน
ไจแอนท์แกล้งมาแน่นอน
เขาจึงไม่ค่อยสนใจนัก ร่างสูงของโดราเอมอนเดินไปหยิบของโปรดของตัวเองก่อนที่จะ
ตกใจเมื่อจู่ๆร่างบางของโนบิตะโผเข้ามากอดเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้โดรายากิหล่นลงพื้นเป็นที่เรียบร้อย
“เห้ย ไรเนี่ยโนบิตะ”
“โดราเอมอน ฮึก คือฉันโดนไจแอนท์แกล้ง”อ่า
นั่นไงทำไมไม่เดาหวยถูกเหมือนแบบนี้บางเนี่ย
ร่างสูงคิดก่อนจะมอง
ร่างบางที่เข้ามากอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“นายก็โดนแกล้งทุกวัน น่าจะชินได้แล้วนะ”โดราเอมอนบอกก่อนจะเสมองไปทางอื่นเพราะเขาหวั่นไหวกับร่างบาง
ร่างที่กอดเขาตอนนี้บวกกับท่าที่ล่อแหลมนี้ทำให้เขาตื่นเต้นกว่าเดิมอีก
เขาจะทนได้มั้ยเนี่ย
“แต่นี่มันไม่เหมือนกับทุกทีหนิ”ร่างบางยังคงกอดร่างสูงของโดราเอมอนแน่นไม่ยอมปล่อยราวกับว่ากลัวร่างสูงจะ
หายไปยังไงยังงั้น
“ไม่เหมือนยังไง
ไหนบอกฉันมาสิ”ร่างสูงดันร่างบางที่กอดเขาแนบอกก่อนจะมองหน้าเปื้อนน้ำตาของร่างบาง
“ไจแอนท์บอกว่าอีกไม่นานโดราเอมอนก็จะกลับบ้านของนายแล้วจะไม่กลับมาอีก
ฮึก ไม่เอานะ ฉันไม่ยอมโดราเอ
มอนเป็นของฉันต้องอยู่กับฉันสิ...ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย”ร่างบางบอกทุกอย่างกับร่างสูงทำให้ร่างสูงตกใจนิดหน่อย
กับสิ่งที่ร่างบางบอกเหมือนคำสารภาพรักเลยแหะ
“นายเชื่อไจแอนท์งั้นหรอ”ร่างสูงยิ้มก่อนจะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้กับร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งบนตักเขาอยู่
ไม่กลัวเขา
รึไงกันนะ
“รู้มั้ย ฉันจะไม่ไปไหนถ้านายยังต้องการฉันอยู่ฉันก็จะอยู่จนกว่านายจะไม่ต้องการฉันแล้ว
ฉันถึงจะไป”พอโดราเอ
มอนพูดจบโนบิตะก็ยิ้มขึ้นมาทันทีแล้วเอาเข้าไปซุกกับอกโดเรมอนเหมือนเดิมมันทำให้โดราเอมอนถึงกับกัดฟัน
สะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้
ที่เขาต้องสะกดกลั้นอารมณ์เพราะตอนนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อแล้วยิ่งร่างบางเอาหน้าเข้า
มาซุกอีกมันทำให้อารมณ์เขาขึ้นได้ง่ายๆร่างบางยังคงกอดร่างของโดราเอมอนนั้นต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะลุกเลย
โดราเอมอนก็ปล่อยเลยตามเลยไม่อยากจะขัดร่างบางซักเท่าไหร่ถึงแม้ว่าจะต้องอดทนมากมายขนาดไหน
ร่างบางนิ่งรอดูปฏิกิริยาของโดราเอมอนที่นั่งนิ่งๆไม่ไหวติงนั่นมันทำให้ร่างบางหงุดหงิด
‘ไหนดูสิจะทนได้สักกี่น้ำ’ร่าง
บางคิดก่อนจะก้มลงไปจูบกับหน้าอกของร่างสูงทำให้ร่างสูงสะดุ้งอย่างหนักจากนั้นร่างบางจึงเงยหน้าขึ้นมามองร่าง
สูงตาเยิ้มๆก่อนจะก้มลงมาที่ซอกคอแล้วร่างบางก็ทำสัญลักษณ์แสดงความเป็นเจ้าของกับร่างนี้
การกระทำนี้อยู่ใน
สายตาของโดราเอมอนตลอดและการกระทำนี้ก็ได้ทำให้ความอดทนเขาหมดลง
‘นายยั่วฉันเองนะ’เขาอุ้มโนบิตะขึ้นมาจากตักในท่าทีล่อแหลมเพราะตัวเขาอยู่ตรงกลางระหว่างขาของร่างบางที่
กำลังเกี่ยวเอวเขาอยู่เขาไม่รอช้าประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายจากอ่อนโยนก็เริ่มรุนแรงขึ้น
ร่างสูงดุนดันลิ้นของตัวเองเข้าไปหาความหวานในโพรงปากของร่างบางอย่างไม่หยุดหย่อนและร่างบางก็ตอบรับรส
จูบเขาเป็นอย่างดียิ่งทำให้เขาต้องการร่างนี้มากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ร่างบางและร่างสูงจูบกันเนิ่นนานจนทำให้โนบิตะ
ขาดอากาศหายใจจึงทุบอกโดราเอมอนเบาๆเพื่อบอกว่าเขาหายใจไม่ออก
โดราเอมอนถอนจูบออกจากร่างบางแค่
แปปเดียวเท่านั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปประกบปากใหม่อีกครั้ง
“อื้อ...อืม”โนบิตะทุบอกโดราเอมอนรัวๆ ทำให้โดราเอมอนถอนจูบแล้วมองหน้าโนบิตะอย่างไม่พอใจ
“พอได้แล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว”โนบิตะบอกโดราเอมอนอย่างอายๆไม่กล้าที่จะมองหน้าโดราเอมอนตอนนี้
‘ของแบบนี้มัน
ต้องเล่นตัวซักหน่อยให้ง่ายๆมันก็ไม่สนุกหน่ะสิ’
“แต่ฉันยังไม่เหนื่อยเลยนะ”โดราเอมอนวางร่างบางลงกับเตียงอย่างกะทันหันก่อนจะขึ้นคร่อมร่างของโนบิตะเพื่อไม่
ให้ร่างบางหนีไปไหน
หน้าของร่างบางเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆก่อนที่มันจะแดงไปทั้งตัว
“จะทำอะ....อื้อ”ยังไม่ทันที่ร่างบาง
จะพูดจบก็ถูกริมฝีปากหนาของโดราเอมอนประกบเข้าเสียก่อนทำให้ร่างบางตกใจถลึงตาใส่ร่างสูงแต่ร่างสูงก็ได้
สนใจไม่เขาจูบร่างบางต่อไปเรื่อยๆก่อนจะเริ่มดุนดันลิ้นของตัวเองเข้าไปในโพรงปากของร่างบางแต่ครั้งนี้ช่างทำได้
ยากนักเมื่อร่างบางไม่ยอมให้ความร่วมมือกับร่างสูงเลยซักนิดไม่แม้แต่จะปริปากออกทำให้ร่างสูงไม่พอใจยิ่งนัก
เมื่อ
ร่างบางทำแบบนี้เขาจึงรุกจูบร่างบางอย่างหนักหน่วงทำให้ร่างบางหายใจไม่ทันจึงต้องอ้าปากเอาอากาศเข้าไปและ
นี่ก็เป็นโอกาสที่ทำให้ร่างสูงสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของร่างบางได้สำเร็จลิ้นหนาควานไปทั่วโพรงปากของร่างบาง
เพื่อลิ้มรสความหวานจากปากของร่างบางถึงแม้ว่าจะชิมมันกี่ครั้งในทุกๆครั้งก็ยังหวานเหมือนเดิมยิ่งได้ลิ้มรสในครั้ง
แรกไปแล้วก็อยากจะลิ้มรสต่อไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดเมื่อร่างสูงพอใจแล้วก็ตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กที่คอยหลบหนีเขาตลอด
เวลาไม่ยอมจูบตอบเขาเสียทีร่างเล็กนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่นะ
เมื่ออากาศหายใจของโนบิตะเริ่มหมดเขาจึง
ทุบอกของโดราเอมอนเบาๆอย่างคนหมดแรง แหงแซะ
ก็จูบเมื่อกี้ทำเขาเคลิ้มจนไม่มีแรงที่จะขัดขืนเลยหน่ะสิ
เมื่อ
เห็นว่าอากาศของโนบิตะเริ่มจะหมดร่างสูงจึงถอนจูบออกก่อนจะเปลี่ยนจากปากมาเป็นซอกคอแทน
ร่างสูงขบเม้ม
จนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมาเป็นจ้ำๆทั่วร่างของโนบิตะเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของของร่างบางนี้
“อื้อ...อะ..หยุดได้แล้ว โด..เระ
อ๊ะ”โนบิตะที่กำลังร้องห้ามโดราเอมอนถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงมือเย็นที่ล้วง
เข้ามาในเสื้อของเขาอีกทั้งยังลูบไล้ไปมาทั่วหน้าท้องของเขาเพื่อให้เขาเสียวเล่นเป็นระยะๆ
โดราเอมอนลากลิ้นเลีย
ลงมาเรื่อยๆจนถึงยอดอกสีสวยที่แข็งขึ้นเชิญชวนให้ร่างสูงลิ้มลองเป็นอย่างหนัก
ไม่รอช้าโดราเอมอนรีบครอบครอง
ยอดอกสีหวานทันที ขบเม้มริมฝีปากและดูดยอดอกนั่นจนทำให้คนใต้ร่างของเขาครางออกมาเสียงดัง
ทำให้ร่างสูง
พอใจเป็นอย่างมาก
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างบางที่ตอนนี้ตาเยิ้มเพราะเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาไหนจะ
น้ำตาคลออยู่ในตานั่นเล็กๆ
น่ารักเกินกว่าจะห้ามใจไหว
โดราเอมอนเข้าไปประกบจูบกับร่างบางที่ตอนนี้มีอารมณ์
มากๆให้เพิ่มแรงอารมณ์เข้าไปอีก
และเหมือนเขาจะทำสำเร็จไม่เพียงคนใต้ร่างจะตอบรับรสจูบเขาอย่างเร่าร้อนทั้ง
ยังนำแขนคล้องคอเขาแล้วเบียดร่างกายเข้าหาเขาจนแก่นกายเล็กที่แข็งตัวขึ้นชนเข้ากับหน้าท้องของเขาอย่างเห็นได้
ชัด
ร่างสูงผละริมฝีปากออกจากร่างบางก่อนที่เขาจะครอบครองแก่นกายของร่างเล็กแล้วรูดขึ้นรูดลงอย่างเป็น
จังหวะ
“อ๊ะ...อ๊า อา”ร่างเล็กครางออกมาอย่างดังอีกทั้งยังกดหัวของคนข้างบนให้ลึกลงไปอีกเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด
ร่างสูง
เมื่อรู้ว่าร่างบางกำลังจะปลดปล่อยจึงทำเร็วขึ้นไปอีกๆร่างบางกระตุกเกร็งก่อนจะปล่อยน้ำรักออกมาเต็มปากของ
ร่างสูงและบางส่วนที่เลอะหน้าท้องของตน
ร่างสูงนำน้ำรักที่โนบิตะได้ปลดปล่อยเมื่อกี้หยอดลงไปที่ช่องทางสีสวย
ก่อนจะก้มลงไปเลียตรงจุดนั้น
ทำให้ร่างบางที่เหนื่อยหอบเมื่อกี้กลับมาครางอีกครั้ง
“อ๊ะ...อ๊า อ๊า...อ๊ะ...อ๊า..อื้ม”โดราเอมอนดุนดันลิ้นเข้าไปในช่องทางนั้นอย่างสนุกปาก
จนแก่นกายของร่างเล็กแข็ง
และเริ่มแฉะอีกรอบ
ร่างสูงกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กไว้และรูดขึ้นลงด้วยความเร็วจนทำให้ร่างเล็กจะถึงจุดสุด
ยอดแต่ร่างสูงกลับหยุดมือลงแล้วลงไปนอนอยู่ข้างๆร่างบาง
ทำให้ร่างบางถึงกลับอารมณ์ค้าง
“หยุดทำไมหล่ะ โดราเอมอน” ร่างบางสงสัย
“ฉันเหนื่อยแล้ว พอแค่นี้เถอะ”คำตอบของโดราเอมอนทำให้โนบิตะถึงกับงง
ทำไมนายต้องมาเหนื่อยตอนฉันมี
อารมณ์ด้วยนะ
ร่างบางไม่พูดอะไรแต่กลับบิดกายไปมาก่อนจะโถมร่างเข้าหาร่างสูงอย่างออดอ้อน
แต่ร่างสูงกลับไม่
เล่นด้วยได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติง
ทั้งที่ใจอยากจับร่างบางนี้กดใจจะขาดแต่แค่อยากแกล้งร่างบางนี้เฉยๆ
“หึ
ถ้าอยากมากทำไมไม่ลองทำเองหล่ะ”โดราเอมอนยังคงแกล้งโนบิตะต่อไปเรื่อยๆ
โนบิตะตอนนี้ก็เหมือนจะไม่ไหว
จริงๆ
ร่างเล็กขึ้นคร่อมร่างสูงอย่างรวดเร็วไม่มีแม้แต่ความเคอะเขินยิ่งตอนนี้อารมณ์ของร่างบางถึงขีดสุดแล้วด้วย
ร่างเล็กนั่งทับอยู่ตรงส่วนอ่อนไหวของโดราเอมอนก่อนจะบดเบียดบั้นท้ายกับแก่นกายของร่างสูงเป็นเหตุทำให้แก่น
กายของร่างสูงแข็งขึ้นมาแทงช่องทางสวาทอย่างแผ่วเบา
“อ๊ะ...อื้อ”โนบิตะครางออกมาทันที่สัมผัสโดนแก่นกายของโดราเอมอน
ไม่เพียงเท่านั้นโนบิตะใช้มือลูบคลำแก่นกาย
ใหญ่พร้อมกับรูดขึ้นลงอย่างเร็วทำให้โดราเอมอนถึงกับครางเสียงทุ้มออกมา
เมื่อร่างเล็กรู้สึกว่าแก่นกายของ
โดราเอมอนมันใหญ่ได้ที่ ร่างเล็กไม่รอช้าจับแก่นกายใหญ่ตั้งฉากกับบั้นท้ายของตัวเองก่อนจะกดบั้นท้ายตัวเองลง
ช้าๆเพราะกลัวว่ามันจะเจ็บ
เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างบางไม่ยอมกดตัวเองลงไปซักทีจึงช่วยร่างบางโดยการกดสะโพก
ร่างบางลงอย่างแรงจนมิดด้ามทำให้ร่างบางถึงกับครางลั่น
“อ๊า...ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย”ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ก็นายช้าเองหนิ
ฉันก็เลยช่วยไง”ร่างสูงบอกอย่างสบายๆแล้วก็นอนมองดูร่างบางต่อถึงแม้ว่าเขาจะเริ่มทนไม่ได้แล้ว
ก็เหอะ
ร่างบางนี้ตอดรัดเขาเกินไปจนเขาเกือบจะแตกหลายรอบแล้ว
“ขยับสิ นายกลัวอะไรอยู่หล่ะ”ร่างบางเริ่มขยับอย่างช้าๆเนิบๆค่อยเป็นค่อยไปทำให้ร่างสูงอยากจะแกล้งร่างบางขึ้น
มาจึงยกสะโพกกระแทกสวนกลับไปอย่างแรงแล้วก็ขยับสะโพกเร็วๆรัวๆ
“อ๊ะ..อ๊า อ๊า”ทำให้ร่างบางถึงกับครางไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว ร่างบางเริ่มทรงตัวไม่ค่อยไหวจึงนำมือมายันไว้ที่หน้า
อกของคนข้างล่างแต่ก็ยังแอ่นสะโพกรับการกระแทกของร่างสูงอย่างต่อเนื่อง
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อ๊า
อ๊ะ”ตอนนี้ร่างสูงไม่ได้ขยับสะโพกแล้วแต่กลับเป็นร่างบางเสียเองที่ขยับสะโพกแทนทั้งเร็วและแรง
ตามอารมณ์ของร่างบางตอนนี้
เขารู้สึกต้องการร่างนี้มากมากเสียจนรู้สึกว่ามันไม่พอ
“อ๊ะ อ๊า จะไป...ละ.แล้ว”พอร่างบางพูดเสร็จก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มหน้าท้องของร่างสูงและร่างบาง
ร่างสูงเมื่อ
เห็นว่าร่างบางไปแล้วเขาจึงจับสะโพกของร่างบางกระแทกอีก2-3ครั้งก็ปลดปล่อยข้างในตัวของร่างบาง
ทำให้ร่าง
บางรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา
โนบิตะหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมแสนเร่าร้อนที่เขาพึ่งทำเสร็จไปเมื่อครู่
พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังอยู่บน
ตัวของโดราเอมอนอยู่เขาจึงรีบลุกออกจากตัวของโดราเอมอนทันที
แต่ก็ไม่ทันโดราเอมอนที่จับเขาพลิกตัวลงนอน
ราบกับเตียงทั้งๆที่ยังไม่ได้ดึงแก่นกายออกกลายเป็นโดราเอมอนที่คร่อมเขาแทน
และเขาก็รับรู้ได้บางสิ่งบางอย่างที่
ขยายขึ้นมาในตัวเขา
“อื้อ...เราพึ่งทำไปเมื่อกี้เองนะ”ร่างบางเริ่มครางออกมาอย่างแผ่วเบา
เมื่อร่างสูงเริ่มขยับอีกครั้ง
“นายทำคนเดียวตะหาก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย”ร่างสูงบอกก่อนจะกระแทกลงไปเน้นๆ
“อ๊า...คนขี้โกง..อื้อ”ร่างสูงยิ้มร้ายแล้วเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง
“อ๊ะ อ๊า
โด..รา..เอ..มอน..อ๊า”ร่างบางครางชื่อร่างสูงออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“อีก...ระ..แรงอีก
อ๊า”ร่างบางครางออกมาเสียงดังเพราะมันทั้งเสียวทั้งรู้สึกดี
และเสียงครางก็ดังระงมไปทั่วทั้งคืนกว่าทั้งสองจะได้นอนก็สว่างแล้วร่างบางถึงกับสลบทันทีที่กิจกรรมบนเตียงครั้ง
สุดท้ายได้เสร็จสิ้นลง
เขาไม่รู้ว่าเขาปลดปล่อยไปกี่รอบแต่เขารู้ว่ามันเยอะมากจนเขาเพลียและปวดสะโพกเอามากๆ
หน่ะสิ
.....................................................
มันเป็น nc เรื่องแรกของไรท์อาจจะยังติดๆขัดๆนิดหน่อยนะ
